19
Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και να πονάει
μέχρι ν’ ακούσω την απάντησή του. «Έχω κανονίσει κάτι. Μια
συνάντηση αργά το βράδυ. Τι θα έλεγες για αύριο;»
«Θα είμαι στο εργαστήριο. Έχω ήδη προγραμματίσει ένα
δεκαοχτάωρο ραντεβού με κάτι κύτταρα που αναπτύσσονται
πολύ αργά και θα μαχαιρώσω κυριολεκτικά τον εαυτό μου με
κάποιο αιχμηρό αντικείμενο αν τα κάνω θάλασσα και πρέπει
να κάνω ξανά το πείραμα απ’ την αρχή.»
«Δεκαοχτώ ώρες;… Θα φας όλη σου τη μέρα, Ζιγκς.»
«Το ξέρω.»
Άρχισε να μουρμουρίζει κάτι πριν με ρωτήσει: «Τι ώρα
πρέπει να πας στο εργαστήριο σήμερα το πρωί;»
«Αργότερα», απάντησα ρίχνοντας μια λοξή ματιά στο ρο-
λόι. Ήταν μόλις
έξι
. «Ίσως στις εννιά με δέκα.»
«Θέλεις να πάμε μαζί στο πάρκο για τρέξιμο;»
«Τρέχεις;» τον ρώτησα. «Για γυμναστική;»
«Ναι», είπε γελώντας ανοιχτά πια. «Δεν τρέχω επειδή με
κυνηγάει κάποιος, αλλά επειδή θέλω να γυμναστώ.»
Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά νιώθοντας τη γνωστή πρε-
μούρα να μην αφήσω αυτή την ιστορία στη μέση, λες και ήταν
εργασία για το μεταπτυχιακό μου. Βλαμμένε Τζένσεν… «Σε πό-
ση ώρα;»
«Να πούμε σε μισή ωρίτσα;»
Κοίταξα ξανά έξω απ’ το παράθυρο. Δεν είχε χαράξει ακό-
μα. Άσε που το είχε στρώσει για τα καλά.
Αλλαγή
, υπενθύμισα
στον εαυτό μου. Και με τη σκέψη αυτή έκλεισα τα μάτια μου
και είπα: «Στείλε μου μήνυμα με τις οδηγίες πώς να έρθω. Θα
σε συναντήσω εκεί.»
