26
Έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος μου μ’ ένα αυτάρε-
σκο –και απολαυστικό– χαμόγελο. «Μισό μίλι.»
Θεούλη μου.
Τέντωσα το κορμί μου και σήκωσα το πιγούνι μου. Μπο-
ρούσα να το κάνω. Ήμουν νέα και σε… μάλλον καλή φυσική
κατάσταση. Στεκόμουν όρθια όλη μέρα, έτρεχα από το ένα δω-
μάτιο του εργαστηρίου στο άλλο και πάντα ανέβαινα από τις
σκάλες όταν επέστρεφα στο σπίτι. Σίγουρα μπορούσα να το
κάνω.
«Ωραία…» είπα. Οι πνεύμονές μου ζορίζονταν λες και είχαν
γεμίσει με τσιμέντο, και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν
να παίρνω μικρές, κοφτές ανάσες.
«Νιώθω μια χαρά.»
«Δεν κρυώνεις πια;»
«Όχι.» Μπορούσα κυριολεκτικά ν’
ακούσω
το αίμα να κυ-
λάει στις φλέβες μου, την καρδιά μου να χτυπάει βίαια μέσ’
στο στήθος μου. Τα πόδια μας σφυροκοπούσαν το μονοπάτι,
και όχι, σίγουρα δεν κρύωνα πια.
«Πέρα απ’ το ότι σου τρώει όλο τον χρόνο, σου αρέσει η
δουλειά που κάνεις;» ρώτησε, χωρίς να ζορίζεται καθόλου να
μιλάει και να τρέχει συγχρόνως.
«Τη λατρεύω», απάντησα αγκομαχώντας. «Μ’ αρέσει πολύ
να δουλεύω με τον Λιμάτσκι.»
Μιλήσαμε αρκετά για το αντικείμενο της έρευνάς μου αλλά
και για τα υπόλοιπα άτομα στο εργαστήριό μου. Είχε ακουστά
τον επιβλέποντα καθηγητή μου λόγω της φήμης που είχε απο-
κτήσει στο ερευνητικό πεδίο των εμβολίων. Πρέπει να ομολο-
γήσω ότι εντυπωσιάστηκα απ’ το γεγονός ότι ο Γουίλ ήταν ε-
νημερωμένος γύρω από τη βιβλιογραφία ακόμα και σ’ έναν
τομέα που, απ’ ό,τι είπε, δεν είχε και τις καλύτερες αποδόσεις
στον κόσμο των επενδυτικών κεφαλαίων. Αλλά ακόμα πιο ε-
