23
Χωρίς καν να το σκεφτώ, έκανα ένα βήμα μπροστά, τύλιξα
τα χέρια μου γύρω απ’ τον λαιμό του και τον αγκάλιασα σφι-
χτά. Δεν νομίζω ότι είχα καταφέρει ποτέ στο παρελθόν να
βρεθώ τόσο κοντά στον Γουίλ. Ήταν τρυφερός και στιβαρός
ταυτόχρονα· έκλεισα τα μάτια μου μόλις ένιωσα το πρόσωπό
του πάνω στα μαλλιά μου.
Η βαθιά φωνή του έμοιαζε να πάλλεται μέσα μου: «Χαίρο-
μαι τόσο πολύ που σε βλέπω.»
Η
Μυστική Πράκτορας Χάνα
.
Απρόθυμα έκανα ένα βήμα προς τα πίσω ρουφώντας αυτό
το μεθυστικό μείγμα που δημιουργούσε ο φρέσκος αέρας με τη
μυρωδιά απ’ το αφρόλουτρό του. «Κι εγώ χαίρομαι που σε
βλέπω.»
Τα σκούρα μαλλιά του ήταν κρυμμένα ατημέλητα μέσα
στον μαύρο σκούφο του και, λίγο πιο κάτω, δύο μάτια πιο γα-
λάζια και απ’ τον ουρανό με κοίταζαν από ψηλά. Πλησίασε α-
κόμα περισσότερο κι έβαλε κάτι στο κεφάλι μου. «Το φαντά-
στηκα ότι θα το χρειαζόσουν.»
Σήκωσα το χέρι μου χαϊδεύοντας τον χοντρό μάλλινο
σκούφο. Ουάου! Αυτό ήταν αφοπλιστικά γοητευτικό. «Σ’ ευ-
χαριστώ. Μπορεί και να καταφέρουν να επιβιώσουν τα αυτά-
κια μου τελικά.»
Καθώς χαμογέλασε, έκανε ταυτόχρονα ένα βήμα προς τα
πίσω για να με σκανάρει από πάνω έως κάτω. «Φαίνεσαι… δι-
αφορετική, Ζιγκς.»
Γέλασα. «Κανένας πέρα απ’ την οικογένειά μου δεν μ’ έχει
αποκαλέσει έτσι εδώ και
αιώνες
.»
Το χαμόγελό του έσβησε για λίγο. Άρχισε να κοιτάζει το
πρόσωπό μου, λες και περίμενε να του χαμογελάσει η τύχη και
να εμφανιστεί ως διά μαγείας ένα τατουάζ με το βαφτιστικό
μου όνομα. Πάντα με φώναζε Ζίγκι, όπως και τα αδέρφια μου
