27
ντυπωσιακό ήταν το ενδιαφέρον του να μάθει περισσότερα
για μένα, εκτός από τη δουλειά μου· ήθελε να μάθει για τη
ζωή
μου και με ρώτησε ευθέως, χωρίς περιστροφές.
«Η ζωή μου είναι το εργαστήριο…» απάντησα εγώ κοιτώ-
ντας τον για να τεστάρω την αντίδρασή του. Ούτε καν που α-
νοιγόκλεισε τα μάτια του. Στο εργαστήριό μου υπήρχαν μερι-
κοί μεταπτυχιακοί φοιτητές κι ένας ολόκληρος στρατός από
μεταδιδακτορικούς ερευνητές που έκαναν συνεχώς δημοσιεύ-
σεις. «Είναι όλοι τους εξαιρετικοί», διευκρίνισα ξεροκαταπίνο-
ντας πριν πάρω βαθιά ανάσα. «Αλλά τα πάω πιο καλά με δύο
από αυτούς που είναι παντρεμένοι με παιδιά, οπότε, όπως κα-
ταλαβαίνεις, δεν πρόκειται να μας δεις να αράζουμε στα μπι-
λιαρδάδικα μετά τη δουλειά.»
«Δεν νομίζω ότι θα βρεις μπιλιαρδάδικο ανοιχτό την ώρα
που τελειώνετε εσείς τη δουλειά σας, έτσι κι αλλιώς…» είπε
πειραχτικά. «Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο λόγος που είμαι
εγώ εδώ; Να παίξω τον ρόλο του μεγάλου αδερφού –να σε
βγάλω κατά κάποιον τρόπο από τη ρουτίνα σου;»
«Αυτό ακριβώς!» απάντησα γελώντας. «Και, παρόλο που
ενοχλήθηκα αρκετά όταν ο Τζένσεν μου είπε ωμά ότι έπρεπε ν’
αποκτήσω έστω και μια υποτυπώδη ζωή, η αλήθεια είναι ότι
δεν είχε εντελώς
άδικο
.» Συνέχισα να τρέχω για λίγο, χωρίς να
μιλάω. «Απλώς ήμουν τόσο αφοσιωμένη στη δουλειά για πολύ
καιρό –με μοναδικό στόχο να ξεπεράσω το επόμενο εμπόδιο
και αμέσως μετά το επόμενο– που δεν έβρισκα χρόνο ν’ απο-
λαύσω τίποτα στην πορεία.»
Καταλαβαίνω», είπε χαμηλόφωνα. «Αυτό δεν είναι και τό-
σο καλό.»
Προσπάθησα να αγνοήσω την πίεση που μου προκαλούσε
το βλέμμα του, γι’ αυτό και κράτησα τα μάτια μου καρφωμένα
στο μονοπάτι που απλωνόταν μπροστά μας. «Αισθάνεσαι ποτέ
