17
Γέλασα. Μα, φυσικά, πώς αλλιώς θα με θυμόταν… Μόνο η
οικογένειά μου με αποκαλούσε έτσι πια. Κανένας δεν ήξερε
πραγματικά τι
σήμαινε
το παρατσούκλι αυτό –όντως είχαν
δώσει πολύ μεγάλη εξουσία τότε στον μόλις δύο χρονών α-
δερφό μου, αφήνοντάς τον να επιλέξει το παρατσούκλι της
νέας αδερφούλας του– αλλά μου είχε μείνει. «Ναι. Η
Ζίγκι
είμαι.
Πώς το…;»
«Με πήρε τηλέφωνο ο Τζένσεν χθες», με διέκοψε για να
μου εξηγήσει. «Μου είπε τα πάντα για την επίσκεψή του και το
πώς σ’ τα έχωσε γενικά. Και μου ανέφερε ότι μπορεί να τηλε-
φωνούσες.»
«Να με λοιπόν κι εγώ…» αποκρίθηκα μη βρίσκοντας κάτι
πιο πρωτότυπο να πω.
Ακούστηκε ένας βαθύς αναστεναγμός και μετά ο θόρυβος
που έκαναν τα σεντόνια. Κρατήθηκα με νύχια και με δόντια για
να μη φανταστώ πόσο γυμνός μπορεί να ήταν ο συνομιλητής
μου στην άλλη άκρη της γραμμής. Αλλά οι πεταλούδες στο
στομάχι μου πέταξαν προς τον λαιμό μου μόλις αντιλήφθηκα
ότι ακουγόταν κουρασμένος επειδή
κοιμόταν
. Εντάξει, μπορεί
και να μην ήταν πρωί
ακόμα
…
Έριξα άλλη μια γρήγορη ματιά έξω. «Δεν φαντάζομαι να σε
ξύπνησα, έτσι;» Δεν είχα καν κοιτάξει το ρολόι μου πριν, και
δεν υπήρχε περίπτωση να το τολμήσω τώρα.
«Όχι, δεν υπάρχει θέμα. Το ξυπνητήρι μου θα χτυπούσε
ούτως ή άλλως σε» –έκανε μια παύση για να χασμουρηθεί–
«μία ώρα.»
Δαγκώθηκα για να μην ακουστεί ο αναστεναγμός από την
ταπείνωση που ένιωσα. «Συγγνώμη. Ήμουν λίγο… ανυπόμονη.»
«Μην ανησυχείς, δεν πειράζει. Δεν μπορώ να το πιστέψω
ότι ξέχασα πως μένεις στην πόλη πλέον. Απ’ ό,τι έμαθα, τα τρία
