15
Ένα
Μία φορά. Δύο.
Σταμάτησα να πηγαινοέρχομαι για λίγο, τόσο όσο χρειαζό-
ταν ώστε να τραβήξω την κουρτίνα και να ρίξω μια ματιά έξω
απ’ το παράθυρο, σμίγοντας τα φρύδια μου μόλις είδα τον ου-
ρανό. Έξω είχε σκοτάδι ακόμα, αλλά μετά τον απαραίτητο έ-
λεγχο κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το μπλε επικρατούσε του
μαύρου, ενώ ροζ και μοβ πινελιές είχαν εμφανιστεί στον ορίζο-
ντα. Τελικό συμπέρασμα: ήταν πρωί.
Είχαν περάσει τρεις μέρες από τη διάλεξη του Τζένσεν, και
αυτή ήταν –όλως τυχαίως– η τρίτη απόπειρά μου να πάρω τη-
λέφωνο τον Γουίλ. Και παρότι δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να πω
–ούτε καν τι
περίμενε
ο αδερφός μου να πω– όσο πιο πολύ το
σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι ο Τζενς
είχε δίκιο: περνούσα σχεδόν όλο τον χρόνο μου στο εργαστή-
ριο, με μοναδική εξαίρεση τις ώρες που γύριζα στο σπίτι για να
κοιμηθώ ή να φάω. Και η απόφασή μου να μείνω μόνη μου στο
διαμέρισμα που είχαν οι γονείς μου στο Μανχάταν, αντί να
βρω κάποιο μέρος στο Μπρούκλιν ή το Κουίνς, πιο κοντά
στους συναδέλφους μου, δεν μου άφηνε και πολλές επιλογές
σε ό,τι αφορά την κοινωνική μου ζωή. Στο ψυγείο μου θα έβρι-
σκες πάντα μερικά ξεχασμένα λαχανικά, φαγητό αμφιβόλου
ποιότητας που είχα παραγγείλει απέξω ή κατεψυγμένα έτοιμα
γεύματα. Όλη μου η ζωή έως τώρα ήταν εστιασμένη στο να
τελειώσω τη σχολή και να ξεκινήσω τη σπουδαία ερευνητική
