21
τέτοιο και ν’ αναπνέω ταυτόχρονα. Και τώρα, βλέποντας τον
ουρανό να φωτίζεται με κάθε λεπτό που περνούσε, θα ήμουν
άπειρα ευγνώμων αν μπορούσα να ανταλλάξω αυτό που θα ε-
πακολουθούσε με οποιαδήποτε από αυτές τις αναμνήσεις.
Δεν ήταν ότι δεν ήθελα να πάω για τρέξιμο… βασικά αυτό
ήταν, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.
Δεν
ήθελα με τίποτα
να πάω για τρέξιμο. Δεν ήμουν καν σίγουρη ότι ήξερα πώς τρέ-
χει κανείς για να γυμναστεί. Όμως ο τρόμος που ένιωθα δεν
είχε να κάνει με το γεγονός ότι θα έβλεπα τον Γουίλ. Ήμουν
απλώς
αγχωμένη
. Θυμόμουν πώς ήταν στο παρελθόν –η προ-
σοχή που σου έδειχνε πάντα είχε κάτι το αργό και υπνωτιστι-
κό. Κάτι επάνω του απέπνεε έντονα την αίσθηση του σεξ. Δεν
είχα ποτέ την ευκαιρία να βρεθώ τετ-α-τετ μαζί του και ανη-
συχούσα μήπως δεν είχα την απαραίτητη αυτοκυριαρχία για
να χειριστώ μια τέτοια κατάσταση.
Ο αδερφός μου μου είχε αναθέσει αυτή την εργασία –να
βγω και να ζήσω τη ζωή μου στο έπακρο– ξέροντας ότι ο μόνος
τρόπος να εξασφαλίσει την επιτυχή έκβαση αυτού του εγχει-
ρήματος ήταν να με κάνει να σκεφτώ ότι θα αποτύγχανα οι-
κτρά. Κι ενώ ήμουν αρκετά σίγουρη ότι η πρόθεση του Τζένσεν
δεν ήταν να κάνω παρέα με τον Γουίλ προκειμένου να μάθω
πώς να βγαίνω ραντεβού και, τέλος πάντων, να
πηδηχτώ
, εγώ
ένιωθα την ανάγκη να τρυπώσω στο μυαλό του Γουίλ, να μά-
θω από τον μεγάλο δάσκαλο και ν’ αρχίσω να συμπεριφέρομαι
περισσότερο σαν εκείνον σε τέτοια θέματα. Επομένως το μόνο
που είχα να κάνω ήταν να προσποιηθώ ότι ήμουν ένας μυστι-
κός πράκτορας με μία και μοναδική αποστολή: να καταφέρω
να τρυπώσω και να αποδράσω χωρίς ούτε μία γρατσουνιά.
Σε αντίθεση με την αδερφή μου.
Μετά το χριστουγεννιάτικο χαμούρεμα της δεκαεφτάχρο-
νης Λιβ με τον δεκαεννιάχρονο-παίζω-μπάσο-και-φοράω-σκου-
