29
δεν φοράμε μποξεράκια», είπε. «Θα υπήρχε πάρα πολύς ελεύ-
θερος χώρος και θα έβλεπες διάφορα πράγματα να χοροπηδά-
νε εκεί κάτω…» Μου έκλεισε το μάτι κι έστρεψε ξανά το βλέμ-
μα του μπροστά στο μονοπάτι, μ’ ένα κάπως πονηρό χαμόγελο
ζωγραφισμένο στα χείλη του.
«Γιατί, εσύ έχεις έξτρα εξαρτήματα;» ρώτησα για να τον
πειράξω.
Μου έριξε μια ματιά που φανέρωνε ότι του άρεσε η συζή-
τησή μας. «Αν θέλεις ντε και καλά να ξέρεις, φοράω σορτσάκι
όταν τρέχω. Κολλητό, για να κρατάω την οικογένεια ασφαλή.»
«Μάλλον τα κορίτσια είμαστε τυχερά από
αυτή
την άπο-
ψη. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί κάτω που να» –τον διέκοψα κου-
νώντας τα χέρια μου σαν τρελή– «κρέμεται και να πηγαίνει
πέρα δώθε. Τα πράγματα είναι πιο τακτοποιημένα.»
Όταν φτάσαμε στο επόμενο επίπεδο κομμάτι της διαδρο-
μής, επιβραδύναμε και αρχίσαμε να περπατάμε. Ο Γουίλ γέλα-
σε χαμηλόφωνα δίπλα μου. «Ναι, μου φαίνεται ότι το έχω πα-
ρατηρήσει αυτό.»
«Αφού είσαι
ειδικός
σ’ αυτά.»
Με κοίταξε με σκεφτικό ύφος. «Σε τι;…»
Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ο εγκέφαλός μου έκα-
νε μια απόπειρα να συγκρατήσει αυτό που ετοιμαζόμουν να
ξεστομίσω, αλλά ήταν ήδη αργά. Δεν ήμουν ποτέ πολύ καλή
στο να λογοκρίνω τις σκέψεις μου –κάτι που οι γονείς και τα
αδέρφια μου ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να μου υπενθυμί-
ζουν όποτε παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Όμως τώρα αισθανό-
μουν ότι ο εγκέφαλός μου ήθελε να εκμεταλλευτεί αυτή τη
σπάνια περίσταση και να τα βγάλει όλα στη φόρα ενώπιον του
θρυλικού Γουίλ, λες και δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά μια τέ-
τοια ευκαιρία. «Ειδικός στα…
μουνιά
», ψιθύρισα, με την τελευ-
ταία λέξη να βγαίνει δειλά απ’ τα χείλη μου.
