20
Έκανε κρύο. Ψοφόκρυο, για την ακρίβεια.
Περπατώντας πέρα δώθε για να ζεσταθώ, ξαναδιάβασα το
μήνυμα του Γουίλ που έλεγε να τον συναντήσω κοντά στο Ε-
ντζινίαρς Γκέιτ, στη διασταύρωση της 5ης Λεωφόρου και της
90ής οδού στο Σέντραλ Παρκ. Ο πρωινός αέρας τσουρούφλιζε
το πρόσωπό μου, ενώ το λεπτό ύφασμα της φόρμας μου δεν
έδειχνε ικανό να τον συγκρατήσει. Μα πώς είναι δυνατόν να
ξεχάσω να πάρω σκούφο… Πώς γίνεται να ξεχάσω ότι ήταν
Φεβρουάριος στη Νέα Υόρκη και μόνο οι τρελοί σ’ αυτή την
πόλη πήγαιναν στο πάρκο τέτοια εποχή; Δεν ένιωθα καν τα
δάχτυλά μου και είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ μήπως
με τόσο τσουχτερό αέρα, σε συνδυασμό με τον δείκτη ψυχρό-
τητας, μπορεί και να μου έπεφταν τα αυτιά.
Τριγύρω υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι: διάφοροι τύποι
κολλημένοι με τη φυσική τους κατάσταση που είχαν βαλθεί να
ξεπεράσουν τον εαυτό τους κι ένα νεαρό ζευγάρι που είχε στρι-
μωχτεί σ’ ένα παγκάκι κάτω από ένα τεράστιο ψηλόλιγνο δέ-
ντρο, κρατώντας πλαστικά κύπελλα γεμάτα με κάτι που φαι-
νόταν ζεστό και πεντανόστιμο. Ένα σμήνος από γκρίζα πουλιά
τσιμπολογούσε το έδαφος ψάχνοντας για οτιδήποτε μπορεί να
τρωγόταν, ενώ ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να ξεπροβάλλει πάνω
από τους ουρανοξύστες στο βάθος.
Είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ακροβα-
τώντας μεταξύ του κοινωνικά αποδεκτού και του να είμαι το
φυτό που έλεγε συνεχώς ασυναρτησίες, οπότε σίγουρα είχα
νιώσει να βρίσκομαι έξω απ’ τα νερά μου και άλλες φορές στο
παρελθόν: όταν παρέλαβα εκείνο το βραβείο έρευνας μπροστά
σε χιλιάδες γονείς και φοιτητές στο MIT· σχεδόν κάθε φορά που
πήγαινα για ψώνια· και το κορυφαίο όλων, όταν ο Ίθαν Κίν-
γκμαν ήθελε να του πάρω πίπα στη δευτέρα λυκείου κι εγώ δεν
μπορούσα καν να διανοηθώ πώς ήταν δυνατόν να κάνω κάτι
