6
Κοίταξα τον πίνακα και μετά ξανά τον αδερφό μου. «Γιατί;
Επειδή είναι το μοναδικό πράγμα εδώ μέσα που έχει κάποιο
νόημα;»
Εκείνος γύρισε προς τον μπαμπά και προς στιγμήν φάνηκε
σαν να παίζεται κάτι μεταξύ τους, λες και έδινε ο πατέρας την
άδεια στον γιο να ξεκινήσει την κουβέντα. «Πρέπει να σου μι-
λήσουμε για τη σχέση σου με τη δουλειά σου.»
Πέρασε ένα λεπτό μέχρι ν’ αρχίσει ο εγκέφαλός μου να ε-
πεξεργάζεται τα λόγια του, τον τόνο του και την αποφασιστι-
κή έκφρασή του. «Τζένσεν», είπα. «Σοβαρά τώρα, θέλεις να
κάνουμε αυτή τη συζήτηση
εδώ;
»
«Ναι, εδώ.» Μισόκλεισε τα πράσινα μάτια του. «Είναι η
πρώτη φορά τις δύο τελευταίες μέρες που σε βλέπω έξω απ’ το
εργαστήριο . εξαιρούνται οι φορές που σε έχω δει να κοιμάσαι
ή να χλαπακιάζεις κάτι.»
Για μένα, σίγουρα αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που πα-
ρατηρούσα το πώς τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της
προσωπικότητας των γονιών μου –η εγρήγορση, ο δυναμι-
σμός, η παρορμητικότητα, η γοητεία και η σύνεση– φαίνονταν
να έχουν περάσει αυτούσια και χωρίς καμία μετάλλαξη στους
πέντε απογόνους τους.
Η
εγρήγορση
και ο
δυναμισμός
ετοιμάζονταν να κονταρο-
χτυπηθούν εν μέσω μιας δεξίωσης στο Μανχάταν.
«Σε πάρτι έχουμε έρθει, ρε συ Τζενς. Υποτίθεται ότι πρέπει
να συζητάμε για το πόσο όμορφα είναι τα έργα τέχνης», απά-
ντησα δείχνοντας κάπως αόριστα προς τους τοίχους της αί-
θουσας με τα πολυτελή έπιπλα. «Και για το σκάνδαλο που α-
ποκαλύφθηκε… για τον…» Δεν είχα ιδέα ποια ήταν τα τελευ-
ταία κουτσομπολιά, και το μόνο που κατάφερα με την άγνοιά
μου ήταν να ενισχύσω την άποψη του αδερφού μου.
