8
θούσε ένα παρατεταμένο, δυνατό κάψιμο. «Κοντεύω να τε-
λειώσω τη σχολή, Τζενς. Μετά θα έχω όλο τον καιρό μπροστά
μου για να ζήσω τη ζωή μου.»
«Μα
αυτή
είναι η ζωή σου», είπε εκείνος κοιτάζοντάς με
επιτακτικά με τα μάτια του ορθάνοιχτα. «
Εδώ και τώρα
. Όταν
ήμουν στην ηλικία σου, με δυσκολία κατάφερνα να κρατήσω
τον μέσο όρο της βαθμολογίας μου σε αξιοπρεπή επίπεδα. Το
μόνο που με ενδιέφερε ήταν να ξυπνήσω τη Δευτέρα και να
μην είμαι τύφλα.»
Ο μπαμπάς στεκόταν σιωπηλός δίπλα του. Έκανε πως δεν
άκουσε το τελευταίο σχόλιο του αδερφού μου, αλλά κουνούσε
το κεφάλι δείχνοντας να συμφωνεί με το ρεζουμέ της ιστορίας,
δηλαδή ότι ήμουν ακοινώνητη, χωρίς καθόλου φίλους. Τον
κάρφωσα με το βλέμμα μου σαν να του έλεγα,
Εσύ τα λες αυτά,
ο εργασιομανής επιστήμονας που περνούσε περισσότερη ώρα
στο εργαστήριό του παρά στο ίδιο του το σπίτι;
Εκείνος όμως
έμεινε απαθής, έχοντας την ίδια έκφραση που θα είχε αν μια
χημική ένωση, που κανονικά θα έπρεπε να είναι διαλυτή, μετα-
τρεπόταν τελικά σ’ ένα γλοιώδες ίζημα μέσα στον δοκιμαστικό
σωλήνα: μια έκφραση σύγχυσης, ίσως και προσωπικής προ-
σβολής.
Απ’ τον μπαμπά μου είχα κληρονομήσει τον
δυναμισμό
, ε-
κείνος όμως θεωρούσε ανέκαθεν ότι ήταν λογικό να έχω κλη-
ρονομήσει απ’ τη μαμά μου και κάποια
γοητεία
, έστω και ελά-
χιστη. Ίσως επειδή ήμουν κορίτσι ή ίσως επειδή πίστευε ότι
κάθε γενιά πρέπει να είναι η βελτιωμένη έκδοση της προηγού-
μενης, περίμενε από μένα να ισορροπήσω την καριέρα μου με
την προσωπική μου ζωή καλύτερα απ’ ό,τι το είχε καταφέρει ο
ίδιος. Την ημέρα των πεντηκοστών γενεθλίων του με είχε φω-
νάξει στο γραφείο του για να μου πει, έτσι απλά: «Οι άνθρωποι
είναι εξίσου σημαντικοί με την επιστήμη. Πρέπει να μάθεις απ’
