13
29
30
31
Το πρόβλημα βέβαια ήταν ότι έκανα πραγματικά σαν ηλί-
θια όταν εκείνος ήταν παρών.
«Πώς μπορώ να ελπίζω ότι θα κάνω ποτέ μαζί του μια
κα-
νονική
συζήτηση;» τη ρώτησα. Ήξερα ότι δεν επρόκειτο ποτέ
να κάνω το πρώτο βήμα, αλλά μου άρεσε που επιτέλους μπο-
ρούσα να μιλήσω σε κάποιον που τον ήξερε και δεν ζούσε στην
άλλη άκρη του κόσμου όπως η Λόντον και η Λόλα. «Σαν τις συ-
ζητήσεις ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που και οι δύο γνωρίζουν
ότι
συζητάνε
; Στη συνάντηση που είχαμε στο τμήμα την προη-
γούμενη εβδομάδα, ο Άντονι μου ζήτησε να παρουσιάσω μερι-
κά στοιχεία τα οποία μου είχε αναθέσει να ετοιμάσω για το
έργο της Ντάιαμοντ Σκουέαρ, κι ενώ τα πήγαινα τέλεια,
έσκιζα
πραγματικά, κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια και αντίκρισα
τον λεγάμενο να στέκεται πίσω απ’ τον Άντονι. Ξέρεις πόση
δουλειά είχα ρίξει γι’ αυτό το έργο; Ολόκληρες
εβδομάδες
. Ένα
βλέμμα του Νάιαλ Στέλαρ ήταν αρκετό για να διαλυθεί όλη μου
η αυτοσυγκέντρωση.»
Για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να αναφερθώ σ’ αυτόν με
το όνομά του μόνο. Το «Νάιαλ Στέλαρ» ήταν κάτι σαν τίτλος
τιμής, όπως λέμε Πρίγκιπας Χάρι ή Ιησούς Χριστός.
«Η φράση μου έμεινε μισή», συνέχισα. «Όποτε εκείνος
βρίσκεται κοντά μου, ή θα ξεστομίζω ηλίθιες ασυναρτησίες ή
θα χάνω τη μιλιά μου.»
Η Τίνα γέλασε κι έπειτα μισόκλεισε τα μάτια και με κοίτα-
ξε από πάνω μέχρι κάτω. Πήρε στα χέρια της το ημερολόγιο κι
έκανε πως το περιεργαζόταν. «Ξέρεις, μόλις τώρα συνειδητο-
ποίησα ότι σήμερα είναι
Πέμπτη
», είπε. «Έτσι εξηγείται γιατί
τα μαλλιά σου είναι τόσο επιτηδευμένα ατημέλητα και γιατί
φοράς αυτή την προκλητική μίνι φούστα.»
«Έτσι είναι κάθε μέρα», είπα περνώντας τα δάχτυλά μου
μέσα απ’ τα κοντά ατίθασα μαλλιά μου.
