12
29
30
31
«Φοβάμαι πως όχι. Δεν ενδιαφέρεσαι για κανέναν άλλο
τύπο, αλλά ούτε κάνεις κάτι και με τον Κύριο Νερόβραστο.»
Χαμογέλασε. «Μη με παρεξηγείς. Ο Στέλαρ είναι γαμάτος γκό-
μενος, όμως είναι λιγάκι σιδερωμένος, δεν νομίζεις;» με ρώτησε
με μια ελαφριά γκριμάτσα.
Χάιδεψα με το νύχι μου τη γωνία του γραφείου μου. «Εμέ-
να μ’ αρέσει αυτό», είπα. «Είναι σταθερός.»
«Ξενέρωτος», αντέτεινε εκείνη.
«
Συγκρατημένος
», επέμεινα. «Σαν να βγήκε απ’ τις σελίδες
μυθιστορήματος της Τζέιν Όστιν. Είναι ο κύριος Ντάρσι.» Ήλ-
πιζα ότι αυτό θα τη βοηθούσε να καταλάβει.
«Δεν σε πιάνω. Η συμπεριφορά του κυρίου Ντάρσι απένα-
ντι στην Ελίζαμπεθ φτάνει στα όρια της αγένειας. Γιατί να θέ-
λεις κάποιον που είναι μια τόσο δύσκολη περίπτωση;»
«Γιατί είναι δύσκολη περίπτωση;» ρώτησα. «Ο Ντάρσι δεν
την παραμυθιάζει με ψεύτικα λόγια και φιλοφρονήσεις που
δεν σημαίνουν τίποτα. Όταν λέει ότι την αγαπάει, το
εννοεί
πραγματικά.»
Η Τίνα σωριάστηκε στην καρέκλα της και άνοιξε τον υπο-
λογιστή της. «Εμένα μάλλον μου αρέσουν οι τύποι που φλερ-
τάρουν.»
«Ναι, αλλά αυτοί είναι έτσι με όλες», της αντέτεινα. «Ο
Ντάρσι είναι αδέξιος και δύσκολα τον καταλαβαίνεις. Όταν
όμως κερδίσεις την καρδιά του, τότε γίνεται πραγματικά δικός
σου.»
«Μου ακούγεται πολύ κουραστικό.»
Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν υπήρξα ρομαντική, αλλά η
φαντασίωση ότι θα μπορούσα να δω τον συγκρατημένο ήρωά
μου απελευθερωμένο –χωρίς αναστολές, δυναμικό, γοητευτι-
κό– δεν με άφηνε να σκεφτώ τίποτε άλλο όταν ο Νάιαλ Στέλαρ
βρισκόταν σε ακτίνα μερικών μέτρων.
