16
29
30
31
ενός κτιρίου και είχε ρίξει ήδη το μπετόν. Στην ουσία, τίποτα
δεν χτιζόταν στο Λονδίνο χωρίς να βάλει κάπου το χέρι του ο
Νάιαλ Στέλαρ.
Έπινε τσάι με γάλα χωρίς ζάχαρη, είχε ένα τεράστιο γρα-
φείο στον τρίτο όροφο, προφανώς δεν είχε καθόλου χρόνο για
τηλεόραση, αλλά ήταν φανατικός οπαδός της Λιντς Γιουνάι-
τεντ. Και, παρόλο που μεγάλωσε στο Λιντς, σπούδασε στο Κέ-
μπριτζ και μετά στην Οξφόρδη. Τώρα ζούσε στο Λονδίνο. Κά-
που στην πορεία ο Νάιαλ Στέλαρ είχε αποκτήσει μια πολύ αρι-
στοκρατική προφορά.
Επίσης: πρόσφατα είχε πάρει διαζύγιο. Εδώ η καρδιά μου
κόντευε να σπάσει.
Συνεχίζω.
Πόσες Φορές με Είχε Κοιτάξει ο Νάιαλ Στέλαρ στη Διάρ-
κεια των Συναντήσεων της Πέμπτης; Δώδεκα. Πόσες Φορές Εί-
χαμε Μιλήσει; Τέσσερις. Πόσα από Αυτά τα Περιστατικά Ενδε-
χομένως Θυμόταν Εκείνος; Κανένα. Έξι μήνες πάλευα με τα
αισθήματά μου, κι ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι εκείνος δεν ήξερε
καν ότι ήμουν υπάλληλος της εταιρείας και όχι το κορίτσι που
έφερνε τα σάντουιτς.
Παραδόξως, αν και σχεδόν πάντα ερχόταν πρώτος στο
γραφείο, σήμερα δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Είχα στραβολαι-
μιάσει
αρκετές
φορές προσπαθώντας να τον εντοπίσω ανάμε-
σα στους αγουροξυπνημένους υπαλλήλους που περνούσαν το
κατώφλι της αίθουσας συνεδριάσεων.
Ήταν μια αίθουσα με πελώριες τζαμαρίες που έβλεπαν
στον πολύβουο δρόμο μπροστά απ’ τα γραφεία μας. Στην πρω-
ινή μου διαδρομή με τα πόδια μέχρι το γραφείο δεν είχε βρέξει,
αλλά, όπως συνέβαινε τις περισσότερες μέρες εδώ στο Λονδί-
νο, τώρα είχε αρχίσει το ψιλόβροχο. Βαριά σύννεφα σκέπαζαν
τον ουρανό. Ήταν το είδος της βροχής που μοιάζει με μια ακίν-
