15
29
30
31
παστικές. Ήμουν είκοσι τριών χρονών, όχι δώδεκα. Είχα πτυ-
χίο μηχανικού και κάποια μέρα θα ήμουν εγώ το αφεντικό
τους
, γι’ αυτό ήμουν σίγουρη. Το γεγονός ότι ένα συγκεκριμένο
πρόσωπο είχε τη δύναμη να αποσπά πλήρως την προσοχή μου
ήταν τουλάχιστον εξευτελιστικό. Σε γενικές γραμμές δεν ήμουν
ούτε ντροπαλή ούτε αδέξια.
Έβγαινα
με άντρες. Η αλήθεια εί-
ναι ότι από τότε που μετακόμισα στο Λονδίνο έβγαινα περισ-
σότερο. Ο λόγος; Τα Αγόρια της Αγγλίας. Δεν χρειάζεται να πω
κάτι περισσότερο.
Όμως αυτό το συγκεκριμένο Αγόρι, δυστυχώς, ήταν απρό-
σιτο για μένα. Κυριολεκτικά μιλώντας: ο Νάιαλ Στέλαρ ήταν
σχεδόν δύο μέτρα ψηλός, ανεπιτήδευτα εκλεπτυσμένος, με
άψογα καστανά μαλλιά, εκφραστικά καστανά μάτια, φαρδιές
μυώδεις πλάτες, κι ένα ακαταμάχητο χαμόγελο. Γι’ αυτό και τις
σπάνιες περιπτώσεις που έκανε την εμφάνισή του στο γρα-
φείο, το τρένο της σκέψης μου εκτροχιαζόταν.
Σύμφωνα με τα κουτσομπολιά του γραφείου, είχε αποφοι-
τήσει απ’ το πανεπιστήμιο ενώ ήταν ακόμα βρέφος και θεω-
ρούνταν σχεδόν ιδιοφυΐα στον τομέα του πολεοδομικού σχε-
διασμού. Δεν είχα αντιληφθεί τι ακριβώς σήμαινε αυτό μέχρι
που άρχισα να δουλεύω ως μηχανικός στην εταιρεία Ρίτσαρ-
ντσον-Κορμπέ και τον είδα να δίνει συμβουλές για τα πάντα,
από τους οικοδομικούς κανονισμούς έως τη χημική σύσταση
των προσμείξεων του σκυροδέματος. Ανεπίσημα, είχε τον τε-
λευταίο λόγο για τα σχέδια κάθε γέφυρας, κάθε εμπορικού ή
οδικού έργου που πραγματοποιούνταν στο Λονδίνο. Μια φορά
μάλιστα έφυγε στα μισά μιας συνάντησης της Πέμπτης, προς
μεγάλη μου απογοήτευση, για να επιβλέψει κάποιο συνεργείο:
ένας εργάτης μάς είχε ειδοποιήσει πανικόβλητος ότι μια άλλη
εταιρεία τα είχε κάνει θάλασσα με το σχέδιο των θεμελίων
