23
29
30
31
Όπως συνήθως, ο Άντονι χρειάστηκε επταπλάσιο χρόνο
από τον κανονικό για να διατυπώσει την ερώτησή του. Παρα-
λίγο να με πάρει ο ύπνος.
Όταν ολοκληρώθηκε η ερώτηση, ο Νάιαλ Στέλαρ κούνησε
το κεφάλι του. «Οι διαστάσεις», είπε κι άρχισε να ψάχνει στα
χαρτιά που είχε μπροστά του. «Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος ότι
τις έχω…»
«Οι διαστάσεις υποτίθεται ότι θα οριστικοποιηθούν σήμε-
ρα το πρωί», απάντησα αντί γι’ αυτόν, και εξήγησα ότι οι οικο-
δομικές άδειες θα εκδίδονταν το αργότερο την επόμενη μέρα.
«Ζήτησα από τον Αλεξάντερ να μας στείλει ένα αντίγραφο των
προσχέδιων σήμερα το απόγευμα.»
Στην αίθουσα επικράτησε απόλυτη σιωπή, γι’ αυτό και για
μια στιγμή φοβήθηκα ότι είχα χάσει την ακοή μου.
Μόνο που όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα επάνω μου.
Θεέ μου, τι είχα κάνει;
Τους είχα διακόψει χωρίς καν να το σκεφτώ.
Είχα απαντήσει σε μια ερώτηση που ολοφάνερα δεν απευ-
θυνόταν σ’ εμένα.
Είχα απαντήσει σε μια ερώτηση την οποία σίγουρα μπο-
ρούσε κι
εκείνος
να απαντήσει.
Ένιωσα τα φρύδια μου να σμίγουν. Τότε, γιατί δεν το είχε
κάνει;
Έσκυψα μπροστά και τον κοίταξα.
«Ωραία», είπε. Η φωνή του ήταν ήρεμη. Βαθιά. Τέλεια. Α-
νακάθισε, με κοίταξε στα μάτια και μου χάρισε ένα αμυδρό χα-
μόγελο ευγνωμοσύνης. «Θα μου το προωθήσετε;»
Η καρδιά μου εγκατέλειψε το σώμα μου. «Φυσικά.»
Εκείνος συνέχιζε να με κοιτάζει, προφανώς εξίσου σαστι-
σμένος μ’ εμένα για όσα είχαν συμβεί προ ολίγου, αλλά και ι-
κανοποιημένος με έναν μυστηριώδη, αδιόρατο τρόπο. Δεν ήξε-
