18
29
30
31
Η πόρτα έτριξε ανοίγοντας. Η
Έμα
.
Η Έμα κοντοστάθηκε και κράτησε την πόρτα για να μπει
και κάποιος άλλος.
Γαμώτο. Η Κάρεν.
Έξω απ’ την αίθουσα ακούστηκαν φωνές που δυνάμωσαν
καθώς η
Βικτόρια και ο Τζον
περνούσαν το κατώφλι της πόρ-
τας.
Και μετά εμφανίστηκε
εκείνος
.
«Η παράσταση αρχίζει», είπε η Τίνα.
Είδα την κορυφή του κεφαλιού του Νάιαλ Στέλαρ να προ-
βάλλει πίσω ακριβώς απ’ τον Άντονι. Ένιωσα σαν κάποιος να
είχε ρουφήξει όλον τον αέρα απ’ την αίθουσα. Τα πρόσωπα και
οι ομιλίες έσβησαν γύρω μου και απέμεινε μόνο
αυτός
, ανέκ-
φραστος σαν να προσπαθούσε να καταλάβει ποιος ήταν εκεί
και ποιος έλειπε. Φορούσε σκούρο κοστούμι και είχε το ένα
χέρι στην τσέπη του παντελονιού του. Άνετος.
Μια λαχτάρα, μια φλόγα φούντωσε μες στο στήθος μου.
Ο Νάιαλ Στέλαρ ήταν από τους άντρες που τραβούσαν πά-
νω τους την προσοχή μόλις έμπαιναν σ’ έναν χώρο. Όχι επειδή
έκανε φασαρία, ούτε επειδή μιλούσε δυνατά. Ακριβώς το αντί-
θετο. Είχε μια ήρεμη αυτοπεποίθηση, ο τρόπος που κινούνταν
τραβούσε τα βλέμματα και επέβαλλε τον σεβασμό. Έδινε την
εντύπωση ότι, ενώ δεν μιλούσε, παρακολουθούσε τους πάντες
και τα πάντα.
Εκτός από μένα.
Προερχόμουν από μια οικογένεια ψυχολόγων που συζη-
τούσαν
τα πάντα
. Ποτέ δεν υπήρξα σιωπηλός άνθρωπος. Το
γεγονός λοιπόν ότι δεν κατάφερνα να αρθρώσω ούτε μία λέξη
όταν εκείνος βρισκόταν μέσα στο οπτικό μου πεδίο ήταν ακα-
τανόητο. Αυτό που ένιωθα για κείνον μπλόκαρε εντελώς το
μυαλό μου. Την είχα πατήσει.
