11
29
30
31
Δεν έβρισκα τίποτα. Τους έξι τελευταίους μήνες είχα κρυ-
φοκοιτάξει τόσες φορές προς το μέρος του Νάιαλ Στέλαρ που,
αν υπήρχε κάποιος ειδήμονας της τοπογραφίας της βουβωνι-
κής του χώρας, αυτός ήμουν εγώ.
Έχωσα την τσάντα μου στο τελευταίο συρτάρι του γρα-
φείου μου και το έκλεισα με έναν αναστεναγμό παραίτησης.
Προφανώς τα κρυφά βλέμματά μου δεν ήταν τόσο κρυφά όσο
πίστευα. «Δυστυχώς, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν πρόκειται
ποτέ να βρεθώ αρκετά κοντά στα προσόντα του για να το δια-
πιστώσω.»
«Πώς να βρεθείς αν δεν λες ούτε μία κουβέντα στον άν-
θρωπο; Θέλω να πω, να, με την ευκαιρία, εγώ σκοπεύω να την
πέσω στον κοκκινοτρίχη από τη διεύθυνση προσωπικού μέχρι
να τον βγάλω νοκάουτ. Εσύ, Ρούμπι, μπορείς τουλάχιστον να
μιλήσεις
στον κύριο Στέλαρ!»
Κούνησα το κεφάλι. Με χτύπησε με την άκρη του φουλα-
ριού της. «Σκέψου ότι είναι στο πλαίσιο της εργασίας σου για
το μάθημα της Δομικής Ασφάλειας. Πες του ότι θέλεις να δοκι-
μάσεις την τάση εφελκυσμού της χαλύβδινης δοκού του.»
Κάγχασα: «Καταπληκτικό σχέδιο!»
«Εντάξει, τότε βρες κάποιον άλλον. Εκείνον τον ξανθό από
το τμήμα αλληλογραφίας. Δεν ξεκολλάει τα μάτια του από πά-
νω σου.»
Έκανα μια γκριμάτσα. «Δεν με ενδιαφέρει.»
«Τον Ίθαν από το τμήμα συμβολαίων. Είναι λίγο κοντός
βέβαια αλλά
καλογυμνασμένος
. Και τον έχεις δει να κάνει εκεί-
νο το κόλπο με τη γλώσσα του στην παμπ;»
«Όχι. Χριστέ μου!» Κάθισα, νιώθοντας να λυγίζω κάτω απ’
το βάρος των ερωτήσεών της. «Πρέπει οπωσδήποτε να κάνου-
με τώρα αυτή τη συζήτηση; Δεν μπορούμε να προσποιηθούμε
ότι δεν την έχω πατήσει, και μάλιστα για τα καλά;»
