10
29
30
31
ταινία που έγραφε πρόχειρα
Ρούμπι Μίλερ
και είχα μεταφερθεί
από ένα μικρό δωμάτιο στον δεύτερο όροφο σ’ έναν από τους
μεγαλύτερους ενιαίους χώρους γραφείων, εδώ στον τρίτο.
Οι σπουδές υπήρξαν πάντα εύκολη υπόθεση για μένα. Το
γυμνάσιο και το λύκειο πέρασαν σαν νεράκι, και στο πανεπι-
στήμιο επιβίωσα με μερικές μόνο περιστασιακές κρίσεις πανι-
κού. Όταν πέρασα όμως στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και
βρέθηκα δίπλα σε μερικά από τα πιο σπουδαία μυαλά μηχανι-
κών της Μεγάλης Βρετανίας… Ποτέ στη
ζωή
μου δεν είχα δου-
λέψει πιο σκληρά για οτιδήποτε. Αν τα κατάφερνα να ολοκλη-
ρώσω την άσκησή μου όσο καλά την είχα ξεκινήσει, με περίμε-
νε μια θέση στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα των ονείρων μου,
στην Οξφόρδη. Φυσικά, για να την
ολοκληρώσω επιτυχημένα
,
μάλλον δεν έπρεπε να μιλάω για το πουλί των διευθυντικών
στελεχών, στο ασανσέρ του γραφείου…
Η Τίνα όμως δεν είχε τελειώσει.
«Κάπου έχω διαβάσει ότι είναι όσο η απόσταση από τον
καρπό μέχρι την άκρη του μεσαίου δαχτύλου», πρόσθεσε, ενώ
συγχρόνως μετρούσε με τα δάχτυλά της το μήκος της παλάμης
της. Μετά τα σήκωσε στον αέρα για να τα περιεργαστεί. «Αν
είναι αλήθεια, τότε ο άντρας των ονείρων σου έχει προσόντα.»
Κρέμασα την τσάντα και το παλτό μου πίσω απ’ την πόρτα
και είπα με ύφος αδιάφορο: «Ναι, μάλλον.»
Η Τίνα άφησε την τσάντα της να πέσει στην καρέκλα της.
Το βλέμμα της ήταν γεμάτο υπονοούμενα. «Μ’ αρέσεις όταν
προσπαθείς να κάνεις ότι δεν σε νοιάζει καθόλου. Λες και δεν
καρφώνεσαι στο πουλί του κάθε φορά που ο τύπος κυκλοφο-
ρεί σε ακτίνα τριών μέτρων από εσένα.»
Προσπάθησα να δείξω αγανακτισμένη.
Να πάρω μια έκφραση φρίκης και να βρω κάτι να της α-
ντιπαραθέσω.
