9
29
30
31
ρά που μιλούσαμε για τον Νάιαλ Στέλαρ. Η συζήτηση για τα
προσόντα του ήταν μάλλον η χαριστική βολή για μένα.
Τινάζοντας θριαμβευτικά το χέρι στον αέρα, η Τίνα ανέμι-
σε τα κλειδιά των γραφείων κι έπειτα έβαλε το μεγαλύτερο
στην κλειδαριά. «Ρούμπι, έχεις δει τα δάχτυλά του; Τις
πατού-
σες
του; Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι είναι δύο μέτρα
ψηλός.»
«Δύο μέτρα και τέσσερα εκατοστά…» ψέλλισα. «Το μέγε-
θος της παλάμης δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι.» Κλείσαμε πί-
σω μας την πόρτα και ανοίξαμε τα κεντρικά φώτα. «Πολλοί
άντρες έχουν μεγάλες παλάμες χωρίς να είναι ιδιαίτερα προι-
κισμένοι.»
Ακολούθησα την Τίνα στον στενό διάδρομο, σ’ έναν χώρο
γεμάτο γραφεία και κατόπιν σε μια μικρότερη, πολύ λιγότερο
χλιδάτη γωνία του τρίτου ορόφου. Αν και λίγο στριμωγμένο,
το γραφείο μας ήταν τουλάχιστον ευχάριστο, και απ’ αυτή την
άποψη ήμουν τυχερή, δεδομένου ότι περνούσα περισσότερο
χρόνο εδώ, δουλεύοντας, παρά στο μικροσκοπικό διαμέρισμα
που νοίκιαζα στο νότιο Λονδίνο.
Μπορεί η Εταιρεία Συμβούλων Ρίτσαρντσον-Κορμπέ να
ήταν μια από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες εταιρείες
συμβούλων μηχανικών σε ολόκληρη την Ευρώπη, ωστόσο διέ-
θετε πολύ λίγες θέσεις για ασκούμενους μηχανικούς. Γι’ αυτό
και ένιωσα μεγάλη χαρά όταν, αποφοιτώντας απ’ το Πανεπι-
στήμιο του Σαν Ντιέγκο, κατάφερα ν’ αρπάξω μία απ’ αυτές τις
θέσεις. Οι ώρες ήταν πολλές και ο μισθός δεν μου άφηνε περι-
θώρια να ικανοποιώ τη μανία μου ν’ αγοράζω παπούτσια, αλλά
οι θυσίες μου είχαν αρχίσει να ανταμείβονται: όταν ολοκλή-
ρωσα τις πρώτες ενενήντα μέρες μου ως ασκούμενη, μια με-
ταλλική πινακίδα με το όνομά μου αντικατέστησε τη χαρτο-
