19
29
30
31
Η παρουσία του στις συναντήσεις της Πέμπτης δεν ήταν
καν απαραίτητη.
Ερχόταν
όμως γιατί ήθελε να εξασφαλίσει ότι
θα υπάρχει ένα «κοινό σημείο αναφοράς μεταξύ των τμημά-
των» έτσι ώστε το δικό του τμήμα, του πολεοδομικού σχεδια-
σμού, «να έχει μια αποτελεσματική τεχνοκρατική γλώσσα», ε-
φόσον ήταν ευθύνη του Νάιαλ Στέλαρ να συντονίζει τα τμήματα
των μηχανικών, της δημόσιας πολιτικής και του σχεδιασμού.
Φυσικά, εγώ αποστήθιζα οτιδήποτε έλεγε σ’ αυτές τις συ-
ναντήσεις.
Σήμερα φορούσε γαλάζιο πουκάμισο μέσα απ’ το ανθρακί
κοστούμι του. Τα κίτρινα και μπλε ελικοειδή σχήματα της γρα-
βάτας του σχεδόν με υπνώτιζαν και το βλέμμα μου περιπλανή-
θηκε από τον κόμπο της στο απαλό δέρμα του λαιμού του, κα-
τόπιν λίγο πιο πάνω, στην έντονη καμπύλη του μήλου του Α-
δάμ, στο επιβλητικό πιγούνι του. Τα συνήθως απαθή χείλη του
ήταν ελαφρώς στραμμένα προς τα κάτω, σαν να τον προβλη-
μάτιζε κάτι, κι όταν το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του…
αντιλήφθηκα με τρόμο ότι πρόσεξε πως τον έγδυνα με τα μά-
τια, λες κι αυτή ήταν η δουλειά μου.
Ω Θεέ μου.
Κάρφωσα το βλέμμα μου στο λάπτοπ με τέτοια ένταση
που η οθόνη θόλωσε μπροστά στα μάτια μου. Από την ανοιχτή
πόρτα έφτανε ως τα αυτιά μας ο σαματάς απ’ τα τηλέφωνα
και τους εκτυπωτές των έξω γραφείων, και έμοιαζε να οδηγεί
σ’ ένα χαοτικό κρεσέντο. Ευτυχώς κάποιος έκλεισε την πόρτα
κι έτσι η συνάντηση ξεκίνησε. Ήταν σαν να σφραγίστηκε η αί-
θουσα αεροστεγώς, όλοι οι θόρυβοι σταμάτησαν απότομα.
«Κύριε Στέλαρ», τον καλωσόρισε η Κάρεν.
Άνοιξα τον φάκελο του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μου.
Τα αυτιά μου βούιζαν, τεντωμένα για ν’ ακούσουν την απάντη-
