21
29
30
31
Επιτέλους, η συνάντηση ξεκίνησε πραγματικά. Ο Άντονι
απηύθυνε στον καθέναν από εμάς έναν κατάλογο με ερωτή-
σεις, μας έδωσε να μοιράσουμε κάποια έγγραφα κι εγώ, τη
στιγμή που ανακάθισα για να περάσω τη στοίβα με τα χαρτιά
στον άνθρωπο που καθόταν στα δεξιά μου, σήκωσα το βλέμμα
μου. Και κόντεψα να καταπιώ τη γλώσσα μου.
Ο Νάιαλ Στέλαρ καθόταν μόλις δύο θέσεις μακριά μου.
Τον κοίταξα με την άκρη του ματιού μου: τη γωνία του πι-
γουνιού του –πάντα φρεσκοξυρισμένο, χωρίς την παραμικρή
υποψία γενιών– τις παχιές βλεφαρίδες των ματιών του, τα τέ-
λεια, μαύρα φρύδια του, το άψογο πουκάμισο και τη γραβάτα
του. Τα μαλλιά του έδειχναν ολόισια κάτω απ’ τον χαμηλό φω-
τισμό της αίθουσας συνεδριάσεων. Έσμιξα τα φρύδια όταν
σκέφτηκα ότι μάλλον θα ήταν και πολύ απαλά –προφανώς θα
ήταν–
και φαντάστηκα για εκατοστή φορά ότι έχωνα μέσα
τους τα δάχτυλά μου, τον τραβούσα κοντά μου και…
«Ρούμπι; Είχαμε νέα από τους Άνταμς και Έιβερι;» ρώτησε
ο Άντονι.
Ίσιωσα την πλάτη μου και κοίταξα το λάπτοπ μου. Το
προηγούμενο βράδυ είχα μείνει ξύπνια έως αργά δουλεύοντας
αυτήν ακριβώς την υπόθεση.
«Όχι ακόμα», είπα, με ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο στη φω-
νή. «Τους έχουμε στείλει τα σχέδιά μας για να τα υπογράψουν.
Αν δεν μου τηλεφωνήσουν μέχρι το τέλος της μέρας, θα επι-
κοινωνήσω ξανά εγώ μαζί τους.»
Εντάξει, με δεδομένο ότι ο Νάιαλ Στέλαρ είχε καρφώσει το
βλέμμα του πάνω μου, είχα καταφέρει να αρθρώσω τα λόγια
μου μια χαρά.
Απόλυτα ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, πληκτρολόγη-
σα μια σύντομη υπενθύμιση και ακούμπησα τον αγκώνα μου
