13
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Η Ντεζ μού είπε ότι οι άντρες είχαν πάντα φουσκωμένους
τραπεζικούς λογαριασμούς. Ακόμα και οι πλουσιότεροι μεγι-
στάνες του κόσμου διψούσαν για εκκεντρικές φαντασιώσεις
–φαντασιώσεις που δεν θα ήθελαν ποτέ να αποκαλυφθούν
δημοσίως. Με το κατάλληλο αντίτιμο, μπορούσαν να βρουν
πρόθυμη σάρκα χωρίς να ανησυχούν μήπως προδοθεί το μυ-
στικό τους. Όμως ήταν καθαρά θέμα τύχης –θα μπορούσα να
καταλήξω στα χέρια κάποιου ευγενικού και τρυφερού άντρα ή
σε κάποιον πραγματικό τύραννο με κυριαρχικές ορέξεις πάνω
στην ιδιοκτησία του. Αν έκρινα απ’ το παρελθόν μου, μάλλον
θα μου τύχαινε ο δεύτερος τύπος. Δεν είχα σταθεί και πολύ τυ-
χερή στη ζωή μου. Γιατί λοιπόν να θεωρώ ότι αυτή τη φορά οι
δυνάμεις του σύμπαντος θα συνωμοτούσαν υπέρ μου;
Η αρρώστια της μητέρας μου απαιτούσε πάντα θυσίες, όχι
μόνο απ’ τον πατέρα μου αλλά κι από εμένα. Δεν αισθάνομαι
πικρία, όμως αντί να πάω στο πανεπιστήμιο, είχα μείνει στο
σπίτι μαζί της για να μπορεί να εργάζεται ο πατέρας μου. Τώρα
που εκείνος είχε μείνει άνεργος, δεν θεωρούσαν ότι ήμουν υ-
ποχρεωμένη να μένω κοντά τους. Όμως εγώ δεν το ένιωθα σαν
υποχρέωση. Ήταν η μητέρα μου και την αγαπούσα. Εξάλλου
δεν είχα αποφασίσει ακόμα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Θα
περίμενε κανείς ότι μια γυναίκα είκοσι τεσσάρων χρονών θα
είχε βάλει σε τάξη τη ζωή της, όμως αυτό δεν ίσχυε με εμένα.
Μπορεί να μην ήταν σωστό από μέρους μου να τους καλλι-
εργώ ελπίδες, αλλά, όπως είπα και προηγουμένως, η ελπίδα
ήταν κάτι που έλειπε απ’ το σπίτι μου, και σίγουρα δεν θα έ-
βλαπτε να τους χαρίσω έστω και λίγη. Κατάφερα λοιπόν να
πείσω τους γονείς μου ότι είχα κερδίσει μια υπέροχη υποτρο-
φία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης με όλα τα έξοδα πλη-
ρωμένα. Ναι, προφανώς ήταν απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο σ’
αυτή τη φάση της ζωής μου, ωστόσο οι γονείς μου δεν το ήξε-
ραν, κι αυτό ήταν που μετρούσε. Το γεγονός ότι θα έφευγα μα-
κριά απ’ το σπίτι σήμαινε ότι δεν θα μπορούσα να τους επι-
