10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Όχι, δεν είμαι σίγουρη, Ντεζ, όμως πρέπει να το κάνω.
Επομένως σταμάτα να με ρωτάς, για να μη με κάνεις ν’ αλλάξω
γνώμη και το βάλω στα πόδια από εδώ μέσα σαν καμιά φοβη-
τσιάρα γατούλα, κάτι που ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο ότι
αυτό είμαι στην πραγματικότητα», της απάντησα αποφασι-
στικά.
Ποτέ δεν ταυτίστηκε υπερβολικά με το δράμα που ζούσα,
επειδή η ίδια του έδινε και καταλάβαινε. Χωρίς ίχνος ντροπής.
«Δηλαδή έχεις πραγματικά αποφασίσει να προσφέρεις την
παρθενιά σου σ’ έναν ξένο; Χωρίς καθόλου ρομάντζο; Ούτε
κρασί, ούτε ρομαντικό δείπνο, ούτε ένα γλειφομούνι κι ένα
τσιμπούκι;» Οι απανωτές ερωτήσεις της τέντωσαν ακόμα πε-
ρισσότερο τα νεύρα μου, ήξερα όμως ότι τις έκανε επειδή με
αγαπούσε και ήθελε να βεβαιωθεί ότι είχα σκεφτεί όλες τις
παραμέτρους. Είχαμε συζητήσει με κάθε λεπτομέρεια τα συν
και τα πλην, και πραγματικά δεν πίστευα ότι μας είχε ξεφύγει
κάτι. Όμως αυτό που με ανησυχούσε περισσότερο ήταν το ά-
γνωστο.
«Με αντάλλαγμα τη ζωή της μητέρας μου; Χωρίς δεύτερη
σκέψη», είπα, ακολουθώντας τη στον σκοτεινό διάδρομο που
οδηγούσε στα έγκατα του Φόρπλεϊ, του κλαμπ στο οποίο δού-
λευε. Φόρπλεϊ: εκεί επρόκειτο να αλλάξει η ζωή μου. Το σημείο
χωρίς επιστροφή.
Η μητέρα μου, η Φαίη, ήταν βαριά άρρωστη. Η καρδιά της
υπήρξε ανέκαθεν αδύναμη και με τα χρόνια η κατάσταση είχε
χειροτερέψει. Παραλίγο να πεθάνει καθώς με γεννούσε, αλλά
κατάφερε να ανακάμψει απ’ αυτήν και από άλλες αμέτρητες
επεμβάσεις. Όμως τώρα δεν μπορούσε να ανακάμψει. Η ζωή
της έσβηνε με πολύ γρήγορο ρυθμό.
Η υγεία της ήταν πια τόσο εύθραυστη που ήταν αναγκα-
σμένη να μένει στο κρεβάτι, αφού πρώτα είχε περάσει ένα με-
γάλο διάστημα μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία, με αποτέ-
