20
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
χρώμα, κάποτε όμως, πριν επιδεινωθεί η κατάσταση της υγεί-
ας της μητέρας μου, ήταν γεμάτα ζωντάνια. Όσο για το κορμί
μου, δεν ήταν τέλειο, αλλά δεν ήταν ούτε πολύ αδύνατο ούτε
παχύ, με καμπύλες στα επίμαχα σημεία. Συνολικά έκανα καλή
εντύπωση
−
ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζα.
Κάποιος έπαιρνε μία μία τις γυναίκες απ’ τον διάδρομο.
Στην αρχή νόμιζα ότι αυτό σήμαινε πως κάποιος τις είχε επιλέ-
ξει, κι ένιωθα σαν το παχουλό παιδί που το διαλέγουν τελευ-
ταίο την ώρα της γυμναστικής. Μετά όμως φώναξαν τον αριθ-
μό μου και κατευθύνθηκα προς την ίδια μαύρη πόρτα που εί-
χαν ανοίξει και οι υπόλοιπες υποψήφιες για να εξαφανιστούν
πίσω της. Μόλις μπήκα μέσα, με οδήγησαν στο κέντρο του δω-
ματίου. Παντού γύρω μου υπήρχαν μικρότερα δωμάτια με
γυάλινους τοίχους. Κάθε δωμάτιο είχε ένα πορτατίφ που φώ-
τιζε αμυδρά τον χώρο, ένα τηλέφωνο και μια άνετη κόκκινη
βελούδινη πολυθρόνα. Ήταν φανερό ότι το μοναδικό κοινό
στοιχείο που είχαν μεταξύ τους οι ένοικοι αυτών των δωματί-
ων ήταν το χρήμα –σε μεγάλη ποσότητα.
Στο πρώτο δωμάτιο βρισκόταν ένας σεΐχης με μαύρα γυα-
λιά ηλίου, ένα μεγάλο λευκό τουρμπάνι κι ένα επίσημο κο-
στούμι. Μαζί του είχε δύο απ’ τις γυναίκες που στέκονταν νω-
ρίτερα δίπλα μου στον διάδρομο. Τον γέμιζαν φιλιά και ταυτό-
χρονα του έτριβαν τον καβάλο και το στέρνο. Ένιωσα αμήχανα
και απέστρεψα το βλέμμα. Σ’ ένα άλλο δωμάτιο υπήρχε ένας
άλλος άντρας.
Ο τύπος ήταν πελώριος, σαν ουρανοξύστης. Μου θύμιζε
τον Τζάμπα Χατ από τον
Πόλεμο των Άστρων
. Απ’ το μυαλό
μου πέρασε σαν αστραπή η εικόνα της Πριγκίπισσας Λέια, α-
λυσοδεμένης δίπλα του, κι ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά τη
ραχοκοκαλιά μου. Όταν ήμουν παιδί, ποτέ δεν φανταζόμουν
τον εαυτό μου ως Πριγκίπισσα Λέια, και σίγουρα δεν σκόπευα
να το κάνω τώρα.
