12
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Δεν φανταζόταν ότι τον έβλεπε κανείς. Όμως τον είδα εγώ.
Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο απελπισμένο. Κάπου βαθιά μες
στην καρδιά μου πίστευα, όλον αυτόν τον καιρό, ότι αν πέθαι-
νε η μητέρα μου ο πατέρας μου δεν θ’ αργούσε να την ακολου-
θήσει. Κυριολεκτικά θα πενθούσε μέχρι θανάτου. Δεν είχα την
παραμικρή αμφιβολία.
Έπρεπε να κάνω κάτι. Ήθελα πάση θυσία να αλλάξω αυ-
τή την κατάσταση. Να κάνω τους γονείς μου να νιώσουν κα-
λύτερα.
Η Ντεζ ήταν η καλύτερή μου φίλη. Η κολλητή μου. Της έ-
λεγα τα πάντα, οπότε ήξερε την κατάσταση με κάθε λεπτομέ-
ρεια. Η απόγνωση οδηγεί σε απεγνωσμένες αποφάσεις κι όταν
εκείνη κατάλαβε πόσο απελπισμένη ήμουν, μου μίλησε για την
πιο σκανδαλώδη επιχείρηση που είχε στηθεί ποτέ μέσα στο
Φόρπλεϊ.
Ο Σκοτ Κρίστοφερ, ο ιδιοκτήτης, ήταν αυτό που θα έλεγε
κανείς επιθετικός επιχειρηματίας. Βασικά ήταν προαγωγός, μα
όχι σαν τους κοινούς προαγωγούς του δρόμου. Όχι. Είχε βρει
έναν τρόπο να βάζει χέρι στις τσέπες εκείνων που οι τσέπες
τους ξεχείλιζαν. Ήταν μια επιχείρηση υψηλού επιπέδου, ένας
πλειστηριασμός στον οποίο γυναίκες πωλούνταν σε όποιον
έκανε την υψηλότερη προσφορά. Αν και το Φόρπλεϊ ήταν η βι-
τρίνα της επιχείρησής του, οι πλειστηριασμοί ήταν η κύρια πη-
γή των εισοδημάτων του. Ο επάνω όροφος ήταν ένα μεγάλο
πάρτι για κολεγιόπαιδα που έψαχναν να βρουν με ποιον θα
πηδηχτούν και γίνονταν τόσο λιώμα που δεν θυμόνταν ούτε
καν το όνομά τους, κι αυτή ήταν η τέλεια κάλυψη για τον ε-
κλεπτυσμένο κάτω όροφο. Απ’ ό,τι είχα καταλάβει, κάποιες
από τις γυναίκες –ανάμεσά τους κι εγώ– συμμετείχαν με τη θέ-
λησή τους, ενώ κάποιες άλλες είχαν κάποιο χρέος προς τον
Σκοτ. Πουλούσαν το κορμί τους σε μια τελευταία προσπάθεια
να τον ξεπληρώσουν, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έχαναν
την ελευθερία τους.
