14
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
σκέπτομαι πολύ συχνά και, όσο κι αν με στενοχωρούσε το ότι
δεν θα βρισκόμουν στο πλευρό της άρρωστης μητέρας μου,
ήταν απολύτως απαραίτητο για να πετύχει το σχέδιό μου. Με
λίγη τύχη, δεν θα με ανακάλυπταν ποτέ. Θυμάστε όμως τι σας
είπα για την τύχη μου;
Η συμφωνία που είχα κάνει με τον Σκοτ ήταν ότι θα δεχό-
μουν να ζήσω μαζί με τον «ιδιοκτήτη» μου για μια περίοδο δύο
ετών. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Έπειτα θα ήμουν ε-
λεύθερη να ζήσω τη ζωή μου. Τι ακριβώς ζωή θα ήταν αυτή,
παρέμενε ακόμα αδιευκρίνιστο, ωστόσο όφειλα να είμαι αισιό-
δοξη. Εξάλλου, δύο χρόνια ήταν ένα μικρό τίμημα που έπρεπε
να πληρώσω για να εξασφαλίσω την παράταση της ζωής για
τη μητέρα μου και, σε τελική ανάλυση, για τον πατέρα μου.
Τα μπάσα απ’ τη μουσική του κλαμπ του επάνω ορόφου
δονούσαν τους τοίχους και οι χτύποι της καρδιάς μου συντονί-
στηκαν με τον ρυθμό τους. Πάσχιζα με κάθε τρόπο να πείσω
τον εαυτό μου ότι δεν θα προτιμούσα να βρίσκομαι εκεί πάνω,
να γίνομαι λιώμα απ’ το ποτό, να διασκεδάζω, όπως όλοι οι άλ-
λοι που δεν μπορούσαν να υποψιαστούν το κρυφό σκηνικό
που είχε στηθεί κάτω απ’ τα πόδια τους. Οι γυναίκες εδώ κάτω
ζούσαν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Προσπεράσαμε τον πορτιέρη του κλαμπ που κρατούσε
έναν κατάλογο με τα ονόματα των VIP. Ήξερε ποιες ήμασταν
και γιατί βρισκόμασταν εκεί, οπότε μας άφησε αμέσως να
μπούμε μέσα. Σάστισα καθώς προσπερνούσαμε το πλήθος
των γυναικών που ήταν παραταγμένες στον διάδρομο. Ήταν
διάφοροι τύποι
−
κάποιες με ύφος υπεροπτικό, κάποιες άλλες
που έδειχναν ότι δεν ήταν πρωτάρες, ίσως όμως ήταν η πρώτη
φορά που έπαιζαν σε τόσο ψηλό ταμπλό. Όλες είχαν κολλημέ-
νο έναν αριθμό στη γυμνή κοιλιά τους και στέκονταν μπροστά
σ’ έναν καθρέφτη που καταλάμβανε ολόκληρο τον απέναντι
τοίχο.
