18
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
σουν, θα αναγκαζόμουν να στείλω μια ομάδα διάσωσης για να
σε βρει. Απόψε θα με βοηθήσεις να βγάλω πολλά λεφτά.»
«Μπορούμε, παρακαλώ, να επιβεβαιώσουμε τους όρους του
συμβολαίου μου;» είπα μ’ έναν αναστεναγμό. Είχα κάθε λόγο να
μην τον εμπιστεύομαι. Πουλούσε ανθρώπους χωρίς να νιώθει
την παραμικρή ενοχή. Πώς θα μπορούσα να εμπιστευτώ κά-
ποιον που κάνει αυτή τη δουλειά; Αν είχα οποιαδήποτε εναλλα-
κτική, προφανώς δεν θα στεκόμουν τώρα εδώ μπροστά του.
«Μάλιστα», είπε κι επέστρεψε στο γραφείο του. Άνοιξε έ-
ναν φάκελο που είχε γραμμένο στο επάνω μέρος του το όνομά
μου με έντονα μαύρα γράμματα. «Μπορώ να εγγυηθώ προσω-
πικά ότι απόψε το βράδυ οι πελάτες μας θα είναι απολύτως
διακριτικοί και εχέμυθοι. Βλέπεις, είναι προαπαιτούμενος όρος
για όλους όσους επισκέπτονται τον χώρο μου. Δεν είναι τυχαί-
οι άντρες, μιλάμε για την ελίτ των τζέντλεμεν… δεν αστειεύο-
νται καθόλου κι έχουν τόσα λεφτά που δεν ξέρουν τι να τα κά-
νουν. Μου είναι άγνωστοι οι λόγοι για τους οποίους ενδιαφέ-
ρονται για το εμπόρευμά μου, κι εγώ δεν γίνομαι αδιάκριτος,
αρκεί να με πληρώνουν.»
Η μόνη παρηγοριά που έβρισκα σ’ αυτή τη συμφωνία, πέ-
ρα από το γεγονός ότι θα έσωζα τη ζωή της μητέρας μου, ήταν
ότι γνώριζα κάποιον με αρκετή δύναμη ώστε να εγγυηθεί πως
θα έπαιρνα τα χρήματα που χρειαζόμουν για την εγχείρηση
της μητέρας μου κι ότι αυτός θα κρατούσε το στόμα του κλει-
στό. Κανένας τόσο πλούσιος δεν θα ήθελε να μάθει ότι όλος ο
κόσμος γνώριζε για τη συμμετοχή του σε μια τέτοια συναλλα-
γή. Και, φυσικά, ούτε εγώ ήθελα να το μάθουν οι γονείς μου.
Και μόνο η ιδέα ήταν αρκετή για να τους στείλει στον τάφο,
ακυρώνοντας όλες τις προσπάθειές μου.
Με παρηγορούσε επίσης η σκέψη, ή τουλάχιστον η ελπίδα,
ότι κάποιος που είχε την οικονομική άνεση να κάνει κάτι τέ-
τοιο θα ήταν κάπως εκλεπτυσμένος άνθρωπος και δεν θα μου
έκανε τη ζωή κόλαση. Δεν ήμουν αφελής. Ήξερα ότι εκεί έξω
