17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Το γραφείο του Σκοτ έμοιαζε με τα γραφεία των αρχηγών
της Μαφίας, τουλάχιστον έτσι όπως τα φανταζόμουν εγώ. Πα-
χύ χαλί κάλυπτε το πάτωμα, ένας όμορφος πολυέλαιος κρεμό-
ταν απ’ τη μέση της οροφής, υπήρχαν γυάλινες προθήκες με
εσωτερικό φωτισμό γεμάτες αντικείμενα που προφανώς κό-
στιζαν μια περιουσία, καθώς και πολύτιμα έργα τέχνης στους
τοίχους. Κλασική μουσική ακουγόταν διακριτικά από αόρατα
ηχεία σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ψευδαίσθηση
ασφάλειας. Η μουσική και η καλόγουστη διακόσμηση δημι-
ουργούσαν την ψευδή ατμόσφαιρα ενός εκλεπτυσμένου χώ-
ρου, κάτι που ίσως έκανε τους πελάτες να νιώθουν ότι βρίσκο-
νται σ’ ένα οικείο περιβάλλον, όμως εμένα δεν με ξεγελούσε.
Ακόμα κι αν φορέσεις κοστούμι και γραβάτα σ’ ένα γουρούνι,
αυτό παραμένει γουρούνι.
Ο Σκοτ ήταν καθισμένος στο γραφείο του μ’ ένα τσιγάρο
στο ένα χέρι κι ένα χαμηλό ποτήρι με ουίσκι στο άλλο. Τα πό-
δια του ήταν ακουμπισμένα πάνω στο γραφείο, είχε γείρει πί-
σω στην καρέκλα του και με τα δάχτυλά του διηύθυνε μια αό-
ρατη ορχήστρα, σαν να μην τον απασχολούσε τίποτα σ’ αυτόν
τον κόσμο.
Γύρισε, με κοίταξε και χαμογέλασε. Όρθωσε το κορμί του
κι έσβησε το τσιγάρο του σ’ ένα μαρμάρινο τασάκι. «Α, η δε-
σποινίς Τάλμποτ! Αναρωτιόμουν αν θα μας τιμούσατε απόψε
με την παρουσία σας.»
Ίσιωσα τους ώμους, σήκωσα ψηλά το πιγούνι και τον κοί-
ταξα στα μάτια. Εγώ έκανα παιχνίδι τώρα και θα είχα τον έλεγ-
χο μέχρι να πέσει το χρήμα. Δεν θα επέτρεπα στον Σκοτ Κρί-
στοφερ να πιστέψει ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένας μεσά-
ζοντας σ’ αυτή την υπόθεση. «Είπα ότι θα έρθω και ήρθα.»
Σηκώθηκε και προχώρησε προς το μέρος μου, χωρίς να
προσπαθήσει καν να κρύψει το γεγονός ότι με εξέταζε απ’ την
κορυφή μέχρι τα νύχια. «Αυτό είναι πολύ καλό. Αν δεν ερχό-
