11
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
λεσμα να χάσει τελικά ο πατέρας μου, ο Μακ, τη δουλειά του.
Είχε αρνηθεί να την αφήσει μόνη της για να βοηθήσει κάποιο
ηλίθιο εργοστάσιο να πετύχει τους στόχους της παραγωγής
του. Ποτέ δεν τον κατηγόρησα γι’ αυτό. Ήταν η γυναίκα του κι
ο ίδιος έπαιρνε πολύ στα σοβαρά το καθήκον του ως σύζυγος.
Θεωρούσε πως όφειλε να τη φροντίζει, όπως θα έκανε κι εκεί-
νη σε μια ανάλογη περίπτωση. Όμως αυτό σήμαινε ότι χωρίς
δουλειά δεν θα είχε και υγειονομική περίθαλψη. Σήμαινε επί-
σης ότι θα ήμασταν αναγκασμένοι να ζούμε με τις πενιχρές οι-
κονομίες που ο πατέρας μου είχε καταφέρει να βάλει στην ά-
κρη για τα γεράματά του. Με άλλα λόγια, η ιδιωτική ασφάλιση
ήταν μια πολυτέλεια που ξεπερνούσε τις οικονομικές δυνατό-
τητες των γονιών μου. Όλα ήταν τέλεια, δεν συμφωνείτε;
Τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο. Η κατά-
σταση της υγείας της μητέρας μου είχε επιδεινωθεί τόσο, που
ήταν απαραίτητη μια μεταμόσχευση καρδιάς για να μην πεθά-
νει. Αυτή η εξέλιξη ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για όλους μας, αλ-
λά πολύ περισσότερο για τον Μακ.
Παρατηρούσα τον πατέρα μου κάθε μέρα που περνούσε.
Έχανε συνεχώς βάρος και στην προσπάθειά του να φροντίσει
τη γυναίκα του παραμελούσε τον εαυτό του. Οι μαύροι κύκλοι
κάτω απ’ τα μάτια του μαρτυρούσαν ότι δεν κοιμόταν αρκετά.
Ωστόσο, μπροστά στη μητέρα μου έδειχνε πάντα δυνατός. Η
ίδια είχε αποδεχτεί την ιδέα του επικείμενου θανάτου της, ό-
μως ο πατέρας μου… συνέχιζε να ελπίζει. Το πρόβλημα ήταν
ότι οι ελπίδες του σταδιακά εξανεμίζονταν. Τον σκότωνε να τη
βλέπει να αργοπεθαίνει. Πιστεύω ότι ένα μικρό κομμάτι του
εαυτού του χανόταν μαζί με κάθε δικό της μικρό κομμάτι.
Ένα βράδυ που η μητέρα μου είχε αποκοιμηθεί, τον βρήκα
βυθισμένο στην πολυθρόνα του, με το πρόσωπο χωμένο στις
παλάμες του και τους ώμους του να τραντάζονται από τους
λυγμούς της απόγνωσης.
