19
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
κυκλοφορούσαν διεστραμμένοι άνθρωποι με άρρωστα φετίχ,
ωστόσο εγώ συνέχιζα να ελπίζω.
«Φαντάζομαι ότι συμφωνείς με το είκοσι τοις εκατό που
είναι το μερίδιό μου;» ρώτησε ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά.
«Καλή προσπάθεια. Είχαμε συμφωνήσει στο δέκα τοις ε-
κατό», είπα, ενώ δεν με χαροποιούσε καθόλου η προσπάθειά
του να με κοροϊδέψει.
«Καλά, καλά. Δέκα τοις εκατό. Αυτό εννοούσα.» Μου έ-
κλεισε το μάτι κι ένιωσα το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Έ-
σπρωξε το συμβόλαιο προς το μέρος μου και μου έδωσε ένα
στιλό. «Βάλε μια υπογραφή εδώ… κι εδώ.»
Υπέγραψα βιαστικά στα σημεία που μου υπέδειξε, έχοντας
πλήρη συνείδηση ότι έτσι παραχωρούσα τα δύο επόμενα χρό-
νια της ζωής μου. Ένα μικρό αντίτιμο.
Φώναξε κάποιον που με οδήγησε σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ό-
που μου είπαν να γδυθώ και να φορέσω το πιο μικροσκοπικό
μπικίνι που είχα δει ποτέ. Πραγματικά δεν άφηνε τίποτα στη
φαντασία, αλλά μάλλον αυτός ήταν ο σκοπός του. Οι άντρες
ήθελαν να δουν το εμπόρευμα πριν τα σκάσουν χοντρά. Ήταν
λογικό, όμως αυτό δεν με έκανε να νιώθω λιγότερο εκτεθειμέ-
νη και ευάλωτη. Στη συνέχεια με ανέλαβε μια stylist μαλλιών
και μακιγιάζ, που με έκανε να δείχνω κομψή και, περιέργως,
όχι σαν τσούλα.
Κατόπιν κόλλησε τον τυχερό αριθμό 69 στην κοιλιά μου.
Με το κεφάλι ψηλά στάθηκα δίπλα στις υπόλοιπες γυναίκες
μπροστά στον διπλό καθρέφτη. Το χειρότερο ήταν ότι μόνο ο
Θεός ήξερε ποιος ή τι βρισκόταν στην άλλη πλευρά του κα-
θρέφτη και με κοίταζε. Εγώ δεν μπορούσα να δω τίποτα. Έ-
βλεπα όμως τον εαυτό μου. Χωρίς να θέλω να το παινευτώ,
ήμουν όμορφη συγκριτικά με τις άλλες γυναίκες.
Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου θεογκόμενα, μα ήμουν
όμορφη. Τα ξανθά μαλλιά μου ήταν μακριά και πλούσια. Τα
μάτια μου δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, είχαν ένα αχνό γαλάζιο
