15
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Διπλός καθρέφτης», εξήγησε η Ντεζ. «Κάθε πελάτης που
έρχεται έχει μια γραπτή περιγραφή για κάθε κορίτσι που συμ-
μετέχει απόψε στον πλειστηριασμό. Ύστερα τις φέρνουν εδώ
σαν κοπάδι πρόβατα και τις εκθέτουν για τους Μεγάλους Παί-
κτες. Έτσι έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά το εμπόρευ-
μα για να αποφασίσουν ποιο απελπισμένο κορίτσι θα “χτυπή-
σουν”.»
«Χριστέ μου, σ’ ευχαριστώ, Ντεζ. Τώρα μ’ έκανες να νιώθω
καταπληκτικά.»
«Έλα τώρα, πάψε. Ξέρεις ότι δεν το εννοούσα έτσι», είπε,
προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω καλύτερα. «Εσύ είσαι
σκάλες ανώτερη από όλα αυτά τα πράγματα και το ξέρεις. Δεν
είσαι σαν τις άλλες.» Έδειξε τις υπόλοιπες γυναίκες που στέκο-
νταν στον διάδρομο. «Το καταλαβαίνω όμως. Το κάνεις για τη
Φαίη, κι αυτό είναι μάλλον το πιο αλτρουιστικό πράγμα που
έχω ακούσει ποτέ.»
Κι αυτές οι άλλες γυναίκες θα μπορούσαν να έχουν στο
σπίτι τη δική τους Φαίη, σκέφτηκα και απέστρεψα το βλέμμα
για να μη διασταυρωθεί με το δικό τους.
Φτάσαμε στο τέλος του διαδρόμου και η Ντεζ χτύπησε την
πόρτα. Μια φωνή μάς είπε να περάσουμε, όταν όμως η Ντεζ
παραμέρισε και μου έδειξε την πόρτα, μ’ έπιασε πανικός. Ήξε-
ρα ότι ήμουν ένα βήμα πριν από την ταχυκαρδία και την κρίση
πανικού.
«Κοίταξέ με.» Η Ντεζ με ανάγκασε να γυρίσω προς το μέ-
ρος της. «Δεν είσαι αναγκασμένη να μπεις εκεί μέσα. Μπορού-
με να κάνουμε επιτόπου μεταβολή και να φύγουμε.»
«Όχι, δεν μπορούμε», είπα και το σώμα μου έτρεμε ολό-
κληρο, όσο κι αν προσπαθούσα να ηρεμήσω.
«Δεν μπορώ να έρθω μαζί σου εκεί μέσα. Από εδώ και πέρα
προχωράς μόνη σου», είπε, χωρίς να καταφέρει να κρύψει ε-
ντελώς την ανησυχία και τη λύπη της.
