15
27
28
29
προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι άλλο για να μην εκραγώ
την ίδια στιγμή που με έπαιρνε μέσα της.
«Προς τα κάτω κι ύστερα προς τα πάνω», είπα. «Μην
παίζεις μαζί μου. Άσε με να νιώσω το κάθε εκατοστό σου.»
Η ανάσα της έφτανε σαν καυτή ριπή αέρα πάνω στον
λαιμό μου, τα μαλλιά της γαργαλούσαν τους ώμους μου.
Έκανε ακριβώς ό,τι της έλεγα. Θα μπορούσε όμως πολύ
εύκολα να με είχε πάρει ολόκληρο μέσα της με μια κίνηση.
Ήταν υγρή σαν τον ωκεανό.
Η ένταση της στιγμής έβαλε φωτιά στις σκέψεις μου
και η πραγματικότητα με κατέκλυσε εντελώς ξαφνικά: να
που βρισκόμασταν εδώ οι δυο μας, στο μεταίχμιο αυτής
της τρελής περιπέτειας, κι εγώ ποτέ δεν είχα θελήσει τίπο-
τα περισσότερο σε ολόκληρη τη ζωή μου.
Καθώς η Χάνα κουνιόταν αργά, παλινδρομικά πάνω
μου, με όλο και μεγαλύτερη σιγουριά, καθώς αφηνόταν κι
έχανε τον εαυτό της, εγώ ένιωσα να συγκλονίζομαι από το
απλό ερώτημα: Πόσοι άνθρωποι βρίσκουν έναν σύντροφο
που να λαχταρούν να αγγίξουν, να βρίσκονται δίπλα του,
να του ανήκουν; Πόσοι παντρεύονται την καλύτερή τους
φίλη, τον άνθρωπο που θαυμάζουν περισσότερο σε ολό-
κληρο τον κόσμο;
Τράβηξα το μαντίλι απ’ τα μάτια μου και πρόλαβα να
δω το πρόσωπό της την ώρα που παραδινόταν στην ηδο-
νή: το βλέμμα της καρφωμένο στο πρόσωπό μου, τα χείλη
της μισάνοιχτα για να απελευθερώσουν ένα λαχανιασμένο
βογκητό. Η έκφρασή της πλημμύρισε ανακούφιση όταν τα
βλέμματά μας συναντήθηκαν –το είχε ανάγκη να βλέπει,
να με βλέπει, έτσι κατάφερνε να ισορροπεί στην κόψη της
