19
27
28
29
είχε πιάσει στα πράσα –εμένα κάτω απ’ τον πάγκο, να τη
γλείφω, ενώ η Χάνα ήταν σκυμμένη, με τη φούστα του πα-
λιού φορέματός της απ’ τον χορό των αποφοίτων σηκωμέ-
νη μέχρι ψηλά, πάνω απ’ τη μέση. Ευτυχώς ο αδερφός της
δεν είχε δει πολλά… όμως σίγουρα ήταν αρκετά για να
καταλάβει τι έτρεχε μεταξύ μας. Η Χάνα, χωρίς να βγάλει
το φόρεμα, είχε φορέσει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια
και μας πρότεινε να πάμε όλοι μαζί σ’ ένα βιετναμέζικο, για
να ξεφύγουμε απ’ την άβολη εκείνη στιγμή. Αυτή ήταν η
Χάνα. Ο Τζένσεν φαινόταν εντυπωσιακά ατάραχος μέχρι
που, κάποια στιγμή στη διάρκεια της βραδιάς, άφησε να
του πέσουν απ’ τα χέρια τα ξυλάκια, χτυπώντας ελαφρά
πάνω στο μπολ του, και δήλωσε: «Ουάου, που να πάρει ο
διάολος. Τελικά θα γίνεις αδερφός μου.»
Τόσο η Χάνα όσο κι εγώ γνωρίζαμε ότι κάποια στιγμή
αυτό θα συνέβαινε, αλλά τότε δεν ήμασταν ακόμα έτοιμοι.
Είχαμε βάλει τα γέλια. Προφανώς τώρα πια ήμασταν έτοιμοι.
Ο Τζένσεν πλησίασε σε μια απ’ τις δερμάτινες πολυ-
θρόνες δίπλα στο παράθυρο και κάθισε. «Φανταζόσουν
ποτέ αυτή τη μέρα; Τη μέρα του γάμου σου, να βρίσκεσαι
εδώ μαζί μου, κι εκείνη, στην άλλη άκρη του διαδρόμου, να
ετοιμάζεται μαζί με την Αγέλη;»
Σήκωσα τους ώμους. «Φανταζόμουν ότι θα έβρισκα
την κατάλληλη γυναίκα για μένα ή ότι μπορεί και να μην
την έβρισκα. Δεν το πολυσκεφτόμουν.» Σήκωσα το πιγούνι
και επιθεώρησα το έργο μου στον καθρέφτη. «Τώρα μου
φαίνεται αδύνατο σε κάποιο παράλληλο σύμπαν να μην
έχω γνωρίσει τη Χάνα. Αν δεν με είχε πάρει ποτέ τηλέφω-
νο; Αν δεν είχα πάει για τρέξιμο μαζί της εκείνο το πρωι-
