21
27
28
29
«Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα την έλεγα Ζίγκι»,
παραδέχτηκα, ενώ ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου.
«Μου φαίνεται λίγο διεστραμμένο.»
«Είναι», απάντησε εκείνος. «Ήσουν δεκαεφτά και ήταν
δέκα. Όταν η μικρή μου αδερφή ήταν δέκα χρονών, εσύ
κοιμόσουν με τη μάνα ενός απ’ τους φίλους σου απ’ το
συγκρότημα.»
Του έριξα ένα βλέμμα αποδοκιμασίας. «Προσπαθείς
να με κάνεις να νιώσω ότι είμαι ένα ελεεινό κάθαρμα;»
«Ναι.» Γέλασε κι ύστερα σηκώθηκε και με χτύπησε
ξανά στον ώμο τη στιγμή που ο Μπένετ και ο Μαξ κοπα-
νούσαν με τις γροθιές τους την πόρτα του δωματίου μου.
