7
27
28
29
«Δεν εννοούσα αυτό.»
«Ροδακινάκι μου. Ηρέμησε.» Την άκουσα να παίρνει
μια βαθιά ανάσα και να εκπνέει αργά. «Πες μου», είπα ή-
ρεμα. «Τι εννοούσες;»
«Να… ότι… Αν φαίνομαι…»
«Υπέροχη;» συμπλήρωσα.
Ξεφύσηξε δυνατά και συνέχισε βιαστικά: «Βυζαρού,
σαν μια τσούλα βυζαρού νύφη…»
Συγκρατήθηκα για να μη γελάσω επειδή, ενώ όλα αυ-
τά ήταν εντελώς γελοία, ήξερα ότι για κείνη δεν ήταν. «Εί-
σαι σοβαρή; Να υποθέσω ότι αυτή είναι η κρίση πανικού
σου την παραμονή του γάμου; Ότι δηλαδή τα βυζιά σου θα
είναι υπερβολικά τέλεια αύριο;»
Η Χάνα είχε διαχειριστεί τις ετοιμασίες του γάμου με
άνεση, αναθέτοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες στη μητέ-
ρα της, ενώ η ίδια συνέχιζε τα ταξίδια για τις επαγγελματι-
κές συνεντεύξεις της σε πανεπιστήμια σχεδόν σε κάθε γω-
νιά της χώρας. Υπήρξαν περιπτώσεις που επισκέφθηκε
δύο διαφορετικά μέρη μέσα στην ίδια εβδομάδα. Και δεν
παραπονέθηκε ούτε μία φορά για την τρέλα που ζούσαμε
τους τελευταίους μήνες. Ήξερα ότι η Χάνα μου ήταν χαλα-
ρός άνθρωπος, αλλά –για όνομα του Θεού– περίμενα…
κάτι. Να καταρρεύσει ίσως την ώρα που ετοιμάζαμε τις
βαλίτσες μας; Όχι. Αρχίσαμε να παίζουμε πόλεμο με τα
ρούχα που είχαμε βγάλει απ’ το πλυντήριο και καταλήξαμε
να κάνουμε σεξ στον διάδρομο. Μήπως ένα καβγαδάκι με
ασήμαντη αφορμή στη διαδρομή με το αυτοκίνητο μέχρι τη
Βοστώνη; Η Χάνα προτίμησε να μου πάρει μια πίπα. Ένα
ξέσπασμα όταν θα φτάναμε στο ξενοδοχείο; Μπα! Εκείνη
