14
29
30
31
Πόσες φορές είχαμε μείνει καθισμένες έτσι; Πόσες φορές
είχαμε κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα, να κουλουριαζόμαστε
και οι τρεις στον καναπέ και να διερευνούμε το μυστήριο της
συμπεριφοράς του αντρικού φύλου; Μαζί το παλεύαμε. Δεν
βρίσκαμε πάντα την απάντηση, αλλά συνήθως τα πράγματα
έδειχναν καλύτερα έπειτα από μια τρυφερή αγκαλιά στον
καναπέ.
Αυτή τη φορά δεν αναλώθηκαν σε υποθετικά σενάρια.
Όταν η εικοσιεξάχρονη κόρη έρχεται στο σπίτι επειδή έχει
προβλήματα με τους άντρες και οι γονείς είναι δύο λεσβίες πα-
ντρεμένες με τον πρώτο τους έρωτα εδώ και τριάντα χρόνια,
το μόνο που μπορείς να πεις είναι
Γάμησέ τον
.
«Δουλεύεις πολύ», μουρμούρισε η Λέλε φιλώντας μου τα
μαλλιά.
«Μισείς τη δουλειά σου.» Η Κόκο μού έκανε μασάζ στα δά-
χτυλα, συμφωνώντας με ένα διακριτικό επιφώνημα.
«Κι όμως, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γύρισα σπίτι το μεση-
μέρι! Επειδή ήμουν έτοιμη να κάνω χίλια κομμάτια όλα εκείνα τα
λογιστικά φύλλα που είχα μπροστά μου και να λούσω τον Τόνι
με τον καφέ του, αποφάσισα ότι ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι και με-
ρικά μπισκότα ίσως με βοηθούσαν να συνέλθω. Τι ειρωνεία!»
«Μήπως να παραιτηθείς και να έρθεις να μείνεις μαζί μας;»
είπε η Κόκο.
«Αχ, μαμά, δεν θέλω», είπα ήρεμα, μη δίνοντας σημασία
στο γεγονός ότι η ιδέα της παραίτησής μου έκανε κάτι μέσα
μου να φτερουγίσει. «Δεν μπορώ.»
Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα το τακτοποιημένο καθι-
στικό: τη μικρή τηλεόραση που χρησίμευε περισσότερο σαν ρά-
φι για τα γεμάτα λουλούδια βάζα της Κόκο παρά για τον σκοπό
για τον οποίο προοριζόταν. Το χνουδωτό μπλε χαλί που υπήρξε
