20
29
30
31
του μια κλωστίτσα ή έστω ένα τοσοδά χνούδι, θα ματαιοπο-
νούσα. Ο τύπος ήταν περιποιημένος με φοβερή λεπτομέρεια,
αλλά δεν ήταν σφιγμένος.
Τι δουλειά κάνει άραγε;
αναρωτήθηκα καθώς μπαίναμε επι-
τέλους στο αεροπλάνο.
Επιχειρηματίας. Μάλλον είναι εδώ για
δουλειές κι έχει ερωμένη που μένει σε κάποιο κομψό διαμέρισμα
στο Τσέλσι. Την άφησε μουτρωμένη σήμερα το πρωί στο κρεβάτι
να φοράει ακόμα τα εσώρουχα που της αγόρασε το προηγούμενο
βράδυ για να εξιλεωθεί που άργησε να γυρίσει από κάποια επαγ-
γελματική συνάντηση. Εκείνη τον τάισε κινέζικο και του έκανε
έρωτα όλη τη νύχτα ώσπου εκείνος σηκώθηκε στις τέσσερις μες
στη νύχτα κι άρχισε να γυαλίζει τα παπούτσια του…
«Δεσποινίς;» είπε και μάλλον είχε αναγκαστεί να το επα-
ναλάβει δεύτερη φορά.
Τινάχτηκα και τον κοίταξα με μια απολογητική γκριμάτσα.
«Συγγνώμη, εγώ…»
Μου έκανε νόημα να περάσω στο κάθισμα που ήταν δίπλα
στο παράθυρο κι εγώ έχωσα την τσάντα μου κάτω απ’ το
μπροστινό κάθισμα.
«Συγγνώμη», είπα ξανά. «Είχα ξεχάσει πόσο
οργανωμένη
μπορεί να είναι η διαδικασία της επιβίβασης.»
Εκείνος, με μια διακριτική κίνηση του χεριού, είπε: «Απλώς
ταξιδεύω συχνά. Κατά κάποιον τρόπο λειτουργώ με τον αυτό-
ματο πιλότο.»
Τον παρακολούθησα να βγάζει με μεγάλη σχολαστικότητα
από την τσάντα του το iPad, τα ακριβά ακουστικά κι ένα πα-
κετάκι αντισηπτικά χαρτομάντιλα. Καθάρισε το μπράτσο του
καθίσματός του, το τραπεζάκι και την πλάτη του μπροστινού
του καθίσματος. Πήρε ένα καθαρό χαρτομάντιλο και σκούπισε
τα χέρια του.
