21
29
30
31
«Ήρθες προετοιμασμένος», μουρμούρισα χαμογελώντας.
Γέλασε χωρίς την παραμικρή αμηχανία. «Όπως σου εί-
πα…»
«Ταξιδεύεις συχνά», συμπλήρωσα εγώ τη φράση του γε-
λώντας. «Βρίσκεσαι έτσι πάντα σε… εγρήγορση;»
Με κοίταξε. Έδειχνε να διασκεδάζει. «Με μία κουβέντα:
ναι.»
«Οι άλλοι σε πειράζουν γι’ αυτό;»
Το χαμόγελό του ήταν ταυτόχρονα επιφυλακτικό και σκα-
νταλιάρικο. Ένιωσα ένα αμυδρό πετάρισμα στο στήθος μου.
«Ναι.»
«Φυσικά. Είναι πολύ χαριτωμένο, αλλά σηκώνει και λίγο
πείραγμα.»
Γέλασε και συνέχισε τη δουλειά του, χώνοντας τα μαντι-
λάκια σ’ ένα σακουλάκι για σκουπίδια. «Καλώς.»
Μας πλησίασε η αεροσυνοδός και μας έδωσε από μία χαρ-
τοπετσέτα. «Με λένε Αμέλια. Είμαι εδώ για οτιδήποτε θελήσε-
τε. Θα θέλατε να πιείτε κάτι πριν από την απογείωση;»
«Ένα τόνικ με λάιμ, παρακαλώ», είπε ήρεμα ο διπλανός
μου.
Η Αμέλια έστρεψε το βλέμμα της σ’ εμένα.
«Χμμ…» άρχισα να λέω με έναν μικρό μορφασμό. «Τι επι-
λογές έχω;»
Η αεροσυνοδός γέλασε, όχι όμως με αγένεια. «Οτιδήποτε
θέλετε. Καφέ, τσάι, χυμό, αναψυκτικά, κοκτέιλ, μπίρα, κρασί,
σαμπάνια…»
«Ω! Σαμπάνια!» είπα χτυπώντας παλαμάκια. «Ο ιδανικός
τρόπος για να ξεκινήσει κανείς τις διακοπές του!»
Έσκυψα και άρχισα να ψαχουλεύω στην τσάντα μου. «Πό-
σο κοστίζει;»
