10
29
30
31
ρες για τις περιπέτειές μου με τους άντρες που έβγαινα ραντε-
βού και τις αποτυχημένες σχέσεις του. Θυμήθηκα ότι έδειχνε
πραγματικά συντετριμμένος χωρίς τη γυναίκα του, πράγμα
που με έκανε να καταλάβω πόσο πολύ την αγαπούσε. Προ-
σπάθησα να μην αφήσω τον εαυτό μου να τον ερωτευτεί –το
καυστικό χιούμορ του, τα σγουρά μαύρα μαλλιά του, τα λα-
μπερά καστανά μάτια του–, αλλά δεν τα κατάφερα. Και μετά,
τι ευτυχία
, ένα βράδυ η σχέση μας προχώρησε.
Ύστερα από τρεις μήνες ήρθε να μείνει στο σπίτι μου.
Μετά από έξι μήνες τού ζήτησα να φτιάξει το σκαλοπάτι
που έτριζε.
Δύο μήνες έπειτα απ’
αυτό
το πήρα απόφαση και το έ-
φτιαξα μόνη μου.
Αυτό συνέβη χθες.
«Μάζεψε τα ρούχα σου απ’ την ντουλάπα και δίνε του.»
Η γυναίκα πέρασε βιαστικά δίπλα μας με χαμηλωμένα τα
μάτια. Θα θυμόμουν άραγε στο μέλλον το πρόσωπό της; Ή η
μοναδική μου ανάμνηση από τη σκηνή θα ήταν οι ορμητικές
ωθήσεις του κορμιού του Μαρκ και η εικόνα του πούτσου του
που ανεβοκατέβαινε όταν εκείνος γύρισε ανάσκελα γεμάτος
πανικό;
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα την εξώπορτα να
κλείνει με δύναμη, όμως ο Μαρκ δεν είχε κάνει ακόμα την πα-
ραμικρή κίνηση.
«Τίνα, είναι απλώς μια φίλη. Αδερφή του Άρνολντ, που
παίζουμε μαζί ποδόσφαιρο, τη λένε…»
«Μη μου πεις το αναθεματισμένο
όνομά
της», είπα γελώ-
ντας, σαν να μην πίστευα στ’ αυτιά μου. «Δεν δίνω δεκάρα για
το γαμημένο το όνομά της!»
«Τι…;»
