9
29
30
31
«Τίνα, καλή μου, λυπάμαι.» Ξεστόμισε έτσι απλά αυτές τις
λέξεις και τις άφησε να αιωρούνται ανάμεσά μας, λες και ήταν
αρκετές για να εξαφανίσουν τον θυμό μου.
Αστραπιαία στο μυαλό μου σχηματίστηκε ένα ολόκληρο
λογύδριο διατυπωμένο με απόλυτη σαφήνεια. Για το ότι εγώ
δούλευα δεκαπέντε ώρες τη μέρα για να στηρίζω οικονομικά
την καινούρια επιχείρησή του, για το ότι ζούσε και δούλευε
στο διαμέρισμά μου χωρίς να έχει πλύνει ούτε ένα πιάτο τους
τελευταίους τέσσερις μήνες, για το ότι έδειχνε να καταβάλλει
πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες για να προσφέρει ευχαρίστη-
ση στη γυναίκα αυτή απ’ ό,τι είχε κάνει για τη δική μου ευχα-
ρίστηση τους τελευταίους έξι μήνες. Σκέφτηκα όμως ότι δεν
του άξιζε να καταναλώσω τόση ενέργεια, παρόλο που ο λόγος
μου θα ήταν πραγματικά μεγαλειώδης.
Εξάλλου η δυσφορία του –η οποία μεγάλωνε με κάθε δευ-
τερόλεπτο που περνούσε χωρίς να πω ούτε λέξη– ήταν απο-
λαυστική. Τον κοίταζα χωρίς να νιώθω πόνο. Θα περίμενε κα-
νείς το αντίθετο, δεδομένων των συνθηκών. Αντίθετα, κάτι
μέσα μου είχε πάρει φωτιά. Ίσως να ήταν ο έρωτάς μου για
κείνον, ο οποίος είχε λαμπαδιάσει σαν μια εφημερίδα που την
κρατάς πάνω από σπίρτο.
Ο Μαρκ έκανε άλλο ένα βήμα προς το μέρος μου. «Δεν
μπορώ να φανταστώ πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή, αλλά…»
Έγειρα στο πλάι το κεφάλι νιώθοντας την οργή να βράζει
μέσα μου. Τον έκοψα: «Δεν μπορείς; Η Σάνον σε παράτησε για
έναν άλλον άντρα. Φαντάζομαι λοιπόν ότι ξέρεις
ακριβώς
πώς
νιώθω αυτή τη στιγμή.»
Αναμνήσεις ξεπήδησαν αμέσως στο μυαλό μου από εκείνες
τις πρώτες μέρες, όταν γνωριστήκαμε στην παμπ και στην αρ-
χή ήμασταν απλώς φίλοι και κουβεντιάζαμε επί ώρες ολόκλη-
