13
27
28
29
σουτιέν και το κιλοτάκι μου. Η έκφρασή του σκοτεί-
νιασε μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
«Εννοώ απλώς», άρχισα να λέω ενώ ταυτόχρονα
ξεκούμπωνα το σουτιέν μου, «ότι θα ήταν κάπως
δια-
σκεδαστικό
, το λιγότερο, αν ξεχνούσε στη διάρκεια της
τελετής τι έπρεπε να κάνει.»
Ο Μπένετ κατάφερε να στρέψει ξανά το βλέμμα
του στα προσκλητήρια πριν προλάβω να του αποκα-
λύψω το στήθος μου. Τσάκισε προσεκτικά το χαρτί με
τον αντίχειρά του. «Είσαι μεγάλος μπελάς…»
«Το ξέρω. Και δεν με νοιάζει καθόλου.»
Με κοίταξε με σηκωμένο το ένα του φρύδι. «Κο-
ντεύουμε να τελειώσουμε.»
Κρατήθηκα και δεν του είπα ότι το δίπλωμα των
προσκλητηρίων ήταν το τελευταίο από τα προβλήμα-
τά μας. Η επόμενη εβδομάδα, και η συνύπαρξη των οι-
κογενειών μας, θα μπορούσε να αποδειχτεί σκέτη κα-
ταστροφή –
Το Τρελό Θηριοτροφείο Πάει Διακοπές
.
Μήπως λοιπόν το σεξ εδώ και τώρα ήταν προτιμότερο
από αυτές τις σκέψεις; Και μόνο ο πατέρας μου με τις
δύο σχεδόν αλκοολικές αδερφές του ήταν αρκετοί για
να μας τρελάνουν, πόσο μάλλον αν συνυπολογίσουμε
την οικογένεια του Μπένετ, τον Μαξ και τον Γουίλ. Θα
ήμασταν πολύ τυχεροί αν καταφέρναμε να ξεμπερδέ-
ψουμε με καθαρό το ποινικό μας μητρώο.
Προτίμησα λοιπόν να του ψιθυρίσω: «Ένα στα
γρήγορα ίσως; Δεν μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό
διάλειμμα;»
