9
27
28
29
Ο Μπένετ έξυσε για μια στιγμή το πιγούνι του κι
αμέσως άπλωσε το χέρι του για να διπλώσει ακόμα
ένα προσκλητήριο. «Φυσικά και δεν είναι πολύ αργά,
Χλο.»
Μέχρι εκείνη τη στιγμή μάλλον θα έλεγα ότι έπαι-
ζα, αλλά τα λόγια του με εκνεύρισαν πραγματικά. Χτύ-
πησα το χέρι μου στο τραπέζι, καταφέρνοντας έτσι να
αποσπάσω για ένα δευτερόλεπτο την προσοχή του
πριν αφοσιωθεί και πάλι στο δίπλωμα των προσκλη-
τηρίων. «Μου τη σπάει να μου μιλάς συγκαταβατικά,
Ράιαν.»
«Καλά, εντάξει.»
«Όπως
τώρα
», του είπα κουνώντας το δάχτυλο.
Ο αρραβωνιαστικός μου με κοίταξε ήρεμα κι ύστε-
ρα μου έκλεισε το μάτι.
Γαμώτο, τι περνούσα… Αυτός ο άντρας ήταν φο-
βερά σέξι όταν μου έκλεινε το μάτι… Ο θυμός μου υπο-
χώρησε κάπως και στη θέση του άρχισε να φουντώνει
ο πόθος. Το κάθαρμα, με αγνοούσε, με αντιμετώπιζε με
συγκατάβαση. Κι εγώ σκύλιαζα.
Οι ιδανικές συνθήκες για να ζήσω μια σειρά από
αξέχαστους οργασμούς.
Κάρφωσα το βλέμμα μου πάνω του και δάγκωσα
το κάτω χείλι μου. Εκείνος φορούσε ένα σκούρο μπλε
μπλουζάκι, τόσο παλιό και πολυφορεμένο που είχε ξε-
φτίσει στον λαιμό και, παρόλο που δεν την έβλεπα, ή-
ξερα ότι είχε μια μικροσκοπική τρύπα λίγο πάνω απ’
το στρίφωμα, αρκετά μεγάλη όμως για να μπορώ να
