18
27
28
29
πόψε τα μεσάνυχτα. Το Σάββατο είναι η νύχτα του
γά-
μου
μας. Απ’ όσο γνωρίζω, δεν θα υπάρξει δεύτερη τέ-
τοια νύχτα. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να μην είναι ξε-
χωριστή, ακόμα κι αν βγάζουμε τα μάτια μας όλη την
εβδομάδα;»
«Ίσως να σε θέλω λίγο πεινασμένη…» ψιθύρισε ε-
κείνος και τρύπωσε από κάτω μου. Το στόμα του βρή-
κε τον λαιμό μου, το κόκαλο της κλείδας μου, το στή-
θος μου. «Θέλω να είσαι τόσο πεινασμένη, που η καύλα
να σου θολώνει το μυαλό.» Η έξαψή του άρχισε να
φουντώνει, με άρπαξε απ’ τα κωλομέρια και μου πιπί-
λησε τη ρώγα. Ένιωθα με πόση ένταση πίεζε το εσω-
τερικό των ποδιών μου ψηλά και το μόνο που ήθελα
πια ήταν να τον νιώσω μέσα μου, ν’ ακούσω τους ή-
χους του καθώς θα έχανε το μυαλό του, θα τρελαινό-
ταν, θα με έπαιρνε με όλη του την ορμή.
Τότε μου πέρασε μια σκέψη απ’ το μυαλό. «Εννοείς
ότι με θέλεις τόσο πεινασμένη που να μη με νοιάζει αν
θα σκίσεις το αμύθητης αξίας εσώρουχο που αγόρασα
για τη νύχτα του γάμου μας;...»
Γέλασε με το πρόσωπό του βυθισμένο στο στήθος
μου. «Σωστή η σκέψη σου, αλλά δεν είναι αυτός ο λό-
γος.»
Ήξερα τον Μπένετ Ράιαν αρκετά καλά για να κα-
ταλάβω ότι αυτή τη μάχη δεν θα την κέρδιζα. Τουλά-
χιστον όχι ακόμα, όχι εδώ. Ποτέ δεν μπορούσα να τον
νικήσω με τα λόγια, παρά μόνο με τις πράξεις. Γονάτι-
σα από πάνω του, τραβήχτηκα λίγο προς τα πίσω και
