12
27
28
29
«Τον γάμο θα τελέσει», συνέχισε εκείνος, «ο εντι-
μότατος Τζέιμς Μάρστερς, γνωστός και ως
Σπάικ το
Βαμπίρ
.»
«Μακάρι να ήταν έτσι», αναστέναξα και άφησα την
μπλούζα μου να πέσει στο πάτωμα. Άρχισα να κατεβά-
ζω το παντελόνι μου. «Προτιμώ να φαντάζομαι ότι θα
μας παντρέψει ο Σπάικ και όχι εκείνος ο φαιδρός ηλι-
κιωμένος κύριος που γνωρίσαμε τον περασμένο Νοέμ-
βριο και βρίσκεται στα πρώτα στάδια της γεροντικής
άνοιας.»
«Ο δικαστής Μάρστερς τέλεσε και τον γάμο των
γονιών
μου περίπου πριν από τριάντα πέντε χρόνια»,
με μάλωσε τρυφερά ο Μπένετ. «Είναι συγκινητικό,
Χλο. Το γεγονός ότι ξέχασε να κουμπώσει το παντελόνι
του είναι ένα λάθος που θα μπορούσε να το έχει κάνει
οποιοσδήποτε.»
«Μα τρεις φορές;»
«Χλόη…»
«Καλά λοιπόν.» Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα κάπως
άσχημα για το αστείο που είχα κάνει. Έμεινα για λίγο
σιωπηλή προσπαθώντας να φέρω στη μνήμη μου την
εικόνα του ηλικιωμένου, καταπονημένου άντρα. Τον
είχαμε συναντήσει στον χώρο όπου θα γινόταν η τελε-
τή και μέσα σε μία ώρα είχε επισκεφθεί τρεις φορές
την τουαλέτα, επιστρέφοντας πάντα με ανοιχτό το
φερμουάρ. «Πιστεύεις όμως ότι θα θυμηθεί τα ονό…»
Ο Μπένετ με διέκοψε ρίχνοντάς μου μια αυστηρή
ματιά. Τότε μόνο αντιλήφθηκε ότι φορούσα μόνο το
