17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Έχοντας πάρει τις αποφάσεις μου, έκανα μεταβολή και
μπήκα ξανά στο σπίτι με το κεφάλι ψηλά και τους ώμους στη-
τούς. Μετά από ένα γρήγορο ντους και μια ακόμα πιο βιαστική
ματιά στον θαυμαστό κόσμο των ακατάλληλων ρούχων που
μου είχε διαλέξει η Πόλι, ντύθηκα, άρπαξα το τηλέφωνό μου
απ’ το τραπέζι και έφυγα.
Πραγματικά ήμουν αρκετά εντυπωσιασμένη με τον εαυτό
μου καθώς κατέβαινα βιαστικά τις σκάλες, αποφεύγοντας για
άλλη μια φορά μια πτώση που θα μου εξασφάλιζε ένα ωραιό-
τατο κάταγμα του αυχένα ή θα μου άνοιγε το κεφάλι στα δύο.
Όταν έφτασα στο ισόγειο, άκουσα ένα αυτοκίνητο να σταμα-
τάει έξω απ’ το σπίτι. Μάλλον θα ήταν ο Σάμιουελ, που επέ-
στρεφε, αφού είχε αφήσει τον Νόα στο γραφείο, κάτι που με
έκανε να σκεφτώ
Είδες που είναι γραφτό να συμβεί; Δεν είναι
φοβερή σύμπτωση;
Τότε ακούστηκε ένα επίμονο χτύπημα στην πόρτα, κι αμέ-
σως μετά: «Λέινι Μαρί Τάλμποτ, ξέρω ότι είσαι μέσα! Άντε,
κουνήσου, σήκω απ’ το κρεβάτι κι άνοιξέ μου την πόρτα!»
Ήταν η κολλητή μου, η Ντεζ.
Έτρεξα στην πόρτα και την άνοιξα απότομα τη στιγμή α-
κριβώς που η Ντεζ ήταν έτοιμη να την ξαναχτυπήσει με τη
γροθιά της. Για κορίτσι, ήταν αρκετά δυνατή, και ήμουν τυχερή
που δεν με πέτυχε στο κούτελο. Μη μοιάζω και με μονόκερο
όταν θα πάω να μιλήσω στον Νόα.
«Ντεζ!» τσίριξα, παραμερίζοντας τη γροθιά της. Κάναμε και
οι δύο ένα βήμα πίσω και κοιταχτήκαμε από πάνω μέχρι κάτω.
«Πώς είσαι έτσι ντυμένη, γαμώτο;» ρωτήσαμε ταυτόχρονα.
«Πιάσε κόκκινο! Μου χρωστάς ένα φλουρί!» φώναξα, την
ίδια στιγμή που η Ντεζ φώναζε «Πιάσε κόκκινο! Μου χρωστάς
ένα πουλί!»
Όσες φορές παίζαμε αυτό το παιχνίδι, εγώ ποτέ δεν έπαιρ-
να το φλουρί μου, ενώ η Ντεζ πάντα έπαιρνε το πουλί της –και
χωρίς τη δική μου βοήθεια.
