15
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
με λίγη τρυφερότητα. Ίσως. Δεν θα έβαζα όμως και στοίχημα.
Αρκεί να ήταν ευτυχισμένη. Αυτό μόνο είχε σημασία για μένα.
Κι έτσι βρέθηκα μέσα στη λιμουζίνα, μόνος και σχεδόν νε-
κρός συναισθηματικά. Στράφηκα στο μοναδικό πράγμα που με
είχε βοηθήσει να ξεπεράσω όλες τις τραγωδίες της ζωής μου:
στον Άλικο Λωτό.
Λέινι
Καθώς παρακολουθούσα τη λιμουζίνα να χάνεται από τα μάτια
μου, ένιωσα κάτι να με κατακλύζει. Περίμενα ότι θα ήταν ένα
αίσθημα συντριβής, οδύνης, προδοσίας ή ερωτικής απογοήτευ-
σης, όμως έπεσα έξω.
Οργή. Οργή και πάλι οργή.
Πώς τολμούσε; Ο ηλίθιος άντρας με το ηλίθιο σπίτι του,
το ηλίθιο φουσκωμένο εγώ του, και το ηλίθιο ξερό κεφάλι
του, που θεωρούσε ότι ήξερε τι ήταν το καλύτερο για μένα.
Είπε ότι η σχέση μας δεν μπορούσε να προχωρήσει, αλλά δεν
πίστεψα ότι το εννοούσε. Είδα το βλέμμα του. Ήταν κάτι που
τον διέλυε. Γιατί λοιπόν το έκανε; Γιατί είχε βαλθεί την προη-
γούμενη νύχτα να μου αποδείξει τι ένιωθε για μένα; Για να με
αποδεσμεύσει αμέσως μετά και να κάνει μια εντυπωσιακή έ-
ξοδο με την πρώτη ευκαιρία που του δινόταν; Επειδή είχε μα-
νία με τον έλεγχο –να γιατί. Όμως δεν μπορούσε να μου υπο-
δεικνύει τι να κάνω. Δεν ήμουν πια υπάλληλός του. Το σκι-
σμένο χαρτί που είχε πετάξει πάνω στο κρεβάτι ήταν η λύση
του συμβολαίου μας.
Το είχε πετάξει… όπως ακριβώς έκανε και μ’ εμένα.
Ήμουν έτοιμη να του πω ότι κι εγώ τον αγαπούσα, να βά-
λω ένα τέλος στις γελοιότητες που έλεγε, αλλά πού τέτοια τύ-
χη. Πριν δώσει την ευκαιρία στις λέξεις μου να βγουν απ’ τα
χείλη μου για να του αποδείξουν ότι είχε άδικο, ο μανιακός με
τον έλεγχο μου είχε πει να ξεκουμπιστώ απ’ το σπίτι του.
