Basic HTML Version
15
27
28
29
οι πριβέ χοροί. Αν δεν είχε αλλάξει η τελετουργία τα τελευ-
ταία χρόνια, το όλο θέμα ήταν να κοιτάζεις και να μην αγγί-
ζεις. ∆ιάολε, τι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να κάνω αν είχα
τα μάτια δεμένα όταν θα ερχόταν η χορεύτρια; Αποκλείεται
πάντως να την άγγιζα.
Άφησα το μαντίλι πάνω στην πολυθρόνα, αγνοώντας
το, και κοίταξα τον τοίχο. Τα λεπτά περνούσαν κι εγώ ένι-
ωθα ολοένα και πιο σίγουρος ότι δεν υπήρχε καμία μα κα-
μία περίπτωση να δέσω τα μάτια μου μέσα σ’ αυτό το δω-
μάτιο.
Ο εκνευρισμός μου ολοένα και μεγάλωνε, σχεδόν τον
άκουγα μέσα μου. Ήταν σαν ένας βρυχηθμός, ένα κύμα,
μια φλόγα που έτριζε. Έκλεισα τα μάτια, πήρα τρεις βαθιές
ανάσες και κοίταξα πιο προσεκτικά γύρω μου. Οι τοίχοι εί-
χαν ανοιχτό γκρίζο χρώμα και η πολυθρόνα σκούρο μπλε.
Το δωμάτιο έμοιαζε περισσότερο με δοκιμαστήριο κάποιου
καταστήματος πολυτελείας παρά με έναν χώρο όπου ά-
ντρες απολάμβαναν κάτι που υποθέτω ότι ξεπερνούσε
κατά πολύ έναν απλό χορό. Χάιδεψα με το χέρι μου το μα-
λακό δέρμα της πολυθρόνας και εκείνη τη στιγμή πρόσεξα
το δεύτερο σημείωμα που ήταν χωμένο κάτω απ’ το μετα-
ξωτό μαντίλι μέσα στο κουτί. Έγραφε, με τον ίδιο γραφικό
χαρακτήρα και στο ίδιο χοντρό χαρτί:
Φόρα το γαμημένο το μαντίλι, Μπεν! Μην είσαι κότα.
Μαλάκα Μαξ... Ήμουν πραγματικά αναγκασμένος να
κάθομαι εδώ, αιχμάλωτος, μέχρι να δέσω τα μάτια μου για
να τελειώνει αυτή η ιστορία; Θυμωμένος, πήρα το μαύρο
ύφασμα, το πέρασα πάνω απ’ το κεφάλι μου και για μια
στιγμή μόνο δίστασα πριν το κατεβάσω μπροστά στα μά-