Basic HTML Version
27
29
30
31
άντρας, αυτή η νύχτα, αυτή η πόλη είχαν κάτι που με έπειθε ότι
μόλις είχα πάρει την πιο σωστή απόφαση της ζωής μου.
Αγαπητή Νέα Υόρκη, Είσαι υπέροχη. Με αγάπη, Σάρα.
ΥΓ. Και σίγουρα δεν μιλάει το αλκοόλ.
«Δεν μου δίνονται και πολλές ευκαιρίες να κοιτάζω το πί-
σω μέρος του λαιμού μου.»
«Είναι κρίμα.» Απομάκρυνε το χέρι του κι ένιωσα ένα ελα-
φρύ ρίγος στο σημείο όπου πριν από ένα δευτερόλεπτο βρί-
σκονταν τα δάχτυλά του. Έχωσε το χέρι του στην τσέπη του κι
έβγαλε ένα μικροσκοπικό πακέτο.
Ένα προφυλακτικό. Εντελώς τυχαία είχε ένα προφυλακτι-
κό στην τσέπη του. Εμένα δεν θα μου περνούσε ποτέ απ’ το
μυαλό να κουβαλάω μαζί μου προφυλακτικά σ’ ένα κλαμπ.
Για να με γυρίσει προς το μέρος του, χρειάστηκε να με πε-
ριστρέψει. Ύστερα με πίεσε ξανά στον τοίχο κι έσκυψε να με
φιλήσει, πρώτα απαλά κι έπειτα πιο ορμητικά, πιο πεινασμένα.
Τη στιγμή που νόμιζα ότι θα μου κοβόταν η ανάσα, απομα-
κρύνθηκε, μου ρούφηξε το πιγούνι, το αυτί, τον λαιμό, στο ση-
μείο όπου χτυπούσε ο σφυγμός μου σαν τρελός. Το φόρεμά
μου είχε γλιστρήσει πάλι προς τα κάτω, όμως τα δάχτυλά του
έπαιζαν με την άκρη του και την ανασήκωναν αργά αργά.
«Θα μπορούσε ν’ ανέβει κάποιος εδώ πάνω», μου υπενθύ-
μισε, δίνοντάς μου την τελευταία ευκαιρία να δραπετεύσω, τη
στιγμή που μου κατέβαζε το κιλοτάκι όσο χρειαζόταν για να
κάνω ένα βήμα και να το βγάλω.
Δεν μ’ ένοιαζε. Καθόλου. Και ίσως ένα πολύ μικρό κομμάτι
του εαυτού μου ήθελε ν’ ανέβει κάποιος και να δει αυτόν τον
τέλειο άντρα να μ’ αγγίζει όπως ο ξένος μου. Η σκέψη μου ήταν
συγκεντρωμένη αποκλειστικά στο σημείο όπου βρίσκονταν
τώρα τα χέρια του, στη φούστα μου που είχε ανέβει πια πάνω