Basic HTML Version
14
29
30
31
γκρινιάρηδες τύπους με παντελόνια που κάνουν συναντήσεις
απλώς και μόνο για ν’ ακούν τον εαυτό τους να λέει τα ίδια
πράγματα ξανά και ξανά.»
Του απάντησα χαμογελώντας. «Γίνομαι κι εγώ γκρινιάρα
μερικές φορές. Κι επίσης μερικές φορές φοράω παντελόνια.»
«Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι φοράς παντελόνια.»
Τον κοίταξα διερευνητικά. «Αυτό μάλλον σημαίνει κάτι δι-
αφορετικό για εσάς τους Άγγλους, έτσι;» Αυτή τη φορά δεν
έπιασα το υπονοούμενο.
Το γέλιο του απλώθηκε ζεστό πάνω στο δέρμα μου. «Στην
Αγγλία "παντελόνια" λέμε αυτά που εσείς τόσο άχαρα αποκα-
λείτε "εσώρουχα".» Ήταν τόσο σέξι ο τρόπος που μιλούσε, ώ-
στε ένιωσα κάτι μέσα μου να λιώνει. Ενώ είχα μείνει να τον
κοιτάζω σαν χαζή, ο ξένος μου έγειρε στο πλάι το κεφάλι και με
περιεργάστηκε από πάνω έως κάτω. «Είσαι πολύ γλυκιά. Δεν
φαίνεσαι κορίτσι που συχνάζει σε τέτοια μέρη.»
Είχε δίκιο. Δηλαδή ήταν τόσο προφανές; «Δεν ξέρω πώς
πρέπει να το πάρω αυτό.»
«Να το πάρεις σαν κομπλιμέντο. Είσαι ό,τι πιο δροσερό
υπάρχει εδώ μέσα.» Ξερόβηξε και κοίταξε τον Πιτ που έφερνε
τα σφηνάκια μου. «Γιατί κουβαλάς όλα αυτά τα γλοιώδη ποτά
στην πίστα;»
«Η φίλη μου μόλις αρραβωνιάστηκε. Ας πούμε πως η κορι-
τσοπαρέα έχει έξοδο σήμερα.»
«Άρα μάλλον δεν θα φύγεις από εδώ μέσα μαζί μου.»
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μία κι ύστερα άλλη μία φορά,
εμ-
βρόντητη.
Η ευθύτητα της πρότασής του με έβγαζε και επίση-
μα έξω απ’ τα νερά μου.
Πολύ
έξω απ’ τα νερά μου. «Τι… να κά-
νω; Όχι.»
«Κρίμα...»
«Μα είσαι σοβαρός; Μόλις γνωριστήκαμε.»